Utracone życie Billa Kaulitza - 22 - ostatnia część :)

Julie sama tą granice wyznaczyła, ale to nie chodzi o to, bo kazdy się w innym tępie rozwija i może być gotowy na czytanie takich rzeczy. Więc tylko male ostrzeżenie.

Ps. ale zakazany owoc bardziej kusi Razz

No kurde ja chce nastepna czesc...Pamietam ze bedzie lepsza :]
Heh no kurde juz nie moge sie doczekac.Julie dodaj szybko bo zwariujemy tu wszystkie :p

Woo:P no Billus Billus Lobuzie:P buhehe..
a ja juz moge czytac trelalala <mam na mysli przedzial wiekowy jaki okreslilas:P>
Opowiadanko cudne:) te sceny rowniez maja cos w sobie... tez ciezko bylo mi sobie Billa wyobrazic w tej sytuacji, ale dalam rade...
Czekam na next parta:) jest swietnie:* pozdrawiam:)

Julie słońce świetne xD
A co sie bedzie dziać dalej xD
Ale ze mnie zbok ;D

Buziaki:* Całus.

OMG haha xD
alez pikny odcinek Wink

pooporstu cuudo Wink

Fajny odcinek, ale nie podobał mi sie ten fragment jak ona go zwiazała Confused

, odcinek moze byc Confused

eej no xD
kiedy nastepny odcinek ?!

haha^^ ciekawosc mnie zzera co sie bedzie dziac?! Razz

Hm... Bardzo ciekawe opowiadanko, ale wydaje mi się, że z tą Kathrin coś jeszcze będzie nie tak! Po co niby jej łańcuszek Billa? Może to jakaś złodziejka? Nie wiem Razz

A może poprostu chce mieć pretekst do następnego spotkania, tak jak Billl z jej apaszką ?

Johana ja też tak pomyślałam zgadzam się z tobą... A to opko było... no... eee... takie... nietypowe i orginalne... poprostu masz wenke do opisywania z taką dokładnością tego... hihi to było super Very Happy

Wow!! Kobieto zadziwiasz mnie!! Dziś przeczytałam wszystki części i jestem pod wrażeniem!! Masz kobieto talent ,a te sceny (nazwe je scenami porno):porno" ... no kurcze brak słów

pS Nie mam 16 latek ale chyba nic się nie stało z tego powodu??

hehe

swietne czekam na nastepna czesc Smile

a ta Kathrin to sie zneca nad Billem Smile

A ile będzie jeszcze takich fajnych momentów? ^^ Zboczuszek ze mnie mały ^^ Ah! Świetne, świetne po prostu! I nie zwracaj uwagi na tych, którym to nie odpowiada. Nie muszą tego czytać!

oo no wlasnie ile bedzie ?!
hahaha^^

i miej w dupie to co mowia inni ze im sie nie podoba !! ^^

pexii - już niewiele Smile

. Nie przewidziałam całej serii scen pornograficznych Razz

. No pewnie, że mam w dupie Wink

.

kruk08vici - poczytaj wyżej Very Happy

. A zboczuszek to nie tylko z Ciebie Wink

.

vera - heh, Katrin znęca się nad Billem? A nie chciałabyś, żeby Bill się tak znęcał nad Tobą Razz

? Jezuuu, co ja piszę? Gdzie ta grzeczna Julie Razz

?

klaudias7 - heh, dzięki Smile

. Nie, nic się nie stało, że nie masz 16 lat. Chodzi o granicę emocjonalną, ale ogólnie rzecz biorąc, ludzie w wieku lat 16 na pewno są już gotowi, by czytać wytwory mojego zboczonego umysłu Razz

.

Kamis - dzięki piękne Smile

. Ale nie bierzcie mnie zaraz za jakąś pisarkę porno Razz

!

Johanna - dziękuję Smile

. Wenkę akurat miałam, i takie zboczone "coś" wyszło Razz

.

Wiedzma - nie podobał Ci się Smile

? A to czemu Razz

? Mi się wydawało, że to najlepsze było Razz

... No, ale gusta są różne Smile

. Mimo wszystko, dzięki Smile

.

The_Fork - moje biedactwo... Teraz tego nie czytasz. A zbok to nie tylko z Ciebie Very Happy

. Trzymaj się, słonko Całus.

!

cookierek - dzięki Smile

... A to wyobraźnię musisz poćwiczyć Razz

!

LnD - następna część jest poniżej Very Happy

.

Kama - masz rację Wink

.

Asia - nie, nikt Cię nie zabije. Kama to ładnie wytłumaczyła Smile

.

pryczka - eee... no wiesz... wyobraźnia i chory, zboczony umysł Razz

, to wszystko Smile

. Dzięki

!

*

Bill cieszył się chwilą. Katrin była świetna w łóżku.
Zresztą, czego można było się spodziewać po kimś takim, jak ona Razz

?
- Pewnie teraz myślisz, że powiem ci: „Dzięki, koleś, było fajnie, na razie” – spojrzała na niego, wyciągając się wygodnie obok niego na podłodze.
- Wcale tego nie pomy... – urwał, czując na udzie coś ciepłego i mokrego. Spojrzał.
- Hej, ty podobno nie byłaś... Katrin? – szturchnął ją delikatnie w ramię. – Oszukałaś mnie?
- Jaa? No coś ty – miała przymknięte oczy i nie patrzyła na niego.
Czarnowłosy uniósł się trochę.
- A jednak – powiedział. – I po co ci to było?
- Nie rozumiem... O kurwa... – zaklęła, spoglądając na siebie. – Akurat dzisiaj! Musiałam dostać akurat dzisiaj!
- Eee... Czyli ty tylko... – speszył się Bill.
- Tak, TYLKO dostałam okres. TYLKO, Bill.
Roześmiał się.
- Ale numer!
- Bardzo zabawne – mruknęła i wstała, w przelocie całując go w ucho. – Idę do łazienki. Albo... po prostu chodź ze mną – uśmiechnęła się figlarnie. Nie czekając, co odpowie, wzięła go za rękę. – No chodź, chodź, mój chudzielcu. Nauczę cię jeszcze czegoś...

Katrin zamknęła drzwi i pocałowała Billa, odwracając się do niego. Po nogach ciekły jej powoli ciepłe strużki, które wsiąkały w biały, puchaty dywanik, ale ona nie przejmowała się tym.
Po chwili, odrywając się od chłopaka, odkręciła wodę w kabinie prysznicowej i stanęła pod ciepłym strumieniem. Zamknęła oczy i uniosła ręce, przeczesując palcami mokre, pofalowane włosy. Bill wpatrywał się w nią z zachwytem – wyglądała jak egzotyczna tancerka na deszczu.
Oparła dłonie o przezroczyste ścianki kabiny i potrząsnęła seksownie głową, tak, że długie blond loki opadły ciężko na plecy, odsłaniając największe atuty dziewczyny.
Billa aż ścisnęło w dołku; czuł się, jakby oglądał coś w rodzaju filmu na żywo. Nagle zdał sobie sprawę, że to przecież nie jest film, nie ma żadnego ustalonego scenariusza i że może w każdej chwili zmienić bieg akcji. Zanim jednak zdążył cokolwiek zrobić, Katrin odsunęła ścianę prysznica, nie zwracając uwagi na rozchlapującą się wodę, i pokiwała na chłopaka palcem.
- Chodź do mnie – wyszeptała bezgłośnie, samymi tylko wargami.
Bill, nie zastanawiając się dłużej, postąpił te parę kroków naprzód i znalazł się przy niej. Było im trochę ciasno, jednak to się nie liczyło.
Katrin objęła go; czuł na karku jej ręce i spływającą wodę.
Dziewczyna zaczęła powoli poruszać biodrami, zmuszając go, by robił to samo.
Woda zmywała z nich jej krew.
Tańczyli.
Tańczyli w miejscu, mocno do siebie przytuleni. Było to coś pięknego.
Katrin miała lekko otwarte usta; wydobywały się z nich ciche, przeciągłe jęki.
Bill również zamknął oczy. Szum wody brzmiał dla niego jak najpiękniejsza muzyka. Zupełnie zatracił się w tym dziwnym tańcu.
- Dobra, styka tego – usłyszał głos dziewczyny tuż przy swym lewym uchu.
Puściła go na chwilę i wzięła z małej półki, umieszczonej na ścianie obok prysznica, płyn do kąpieli. Wylała trochę na dłoń i po ciasnej kabinie rozszedł się piękny zapach mandarynek. Spieniwszy go trochę w rękach, powolnymi, kolistymi ruchami zaczęła masować ciało Billa pachnącym żelem.
Kiedy skończyła, rzuciła butelkę pod nogi i znów chwyciła się chłopaka.
Znów się kochali, tym razem pod prysznicem, wsłuchując się w szum spadającej na nich, niczym wodospad, wody.
Kiedy już było po wszystkim, wyszli z łazienki, otuleni jednym, wielkim ręcznikiem. Śmiejąc się i zataczając, rozłożyli się razem na kanapie.
Katrin dała Billowi buziaka, kładąc się na wznak przy nim.
Poleżeli trochę, dając sobie nawzajem wyschnąć.
- Ubierz się powiedziała mu łagodnie. – Ja też idę.
Znów wstała i poszła do łazienki. Kiedy wróciła, Bill z dziwnym uśmiechem siedział i myślał o czymś. Był już ubrany, miał tylko mokre włosy.
- O czym tak myślisz, hmm? – zapytała Katrin, podchodząc i siadając mu na kolanach.
- Nieważne – uśmiechnął się do niej słodko.
- Hmm... Przestań się tak uśmiechać – zniżyła głos. – Bo cię tu zaraz zgwałcę!
- Co, znowu? – roześmiał się Bill, za co dostał lekkiego klapsa.
- A masz coś przeciwko? – spytała, równie słodko.
- Wykończysz mnie.
- O to mi właśnie chodzi.
- No, wiesz co?! – udał oburzenie. – Chcesz sama odwalić całą robotę?! Ja nie będę zdolny do współpracy.
- Poradziłabym sobie, kochanie – roześmiała się. – Same słuchanie tych twoich fascynujących jęków mnie nakręca do działania.
- A co, myślisz, że ty byłaś całkiem cicho? – odgryzł się Bill, spalając cegłę.
Kłócili się jak dzieci.

- Jak dla mnie, to możemy to powtórzyć – powiedziała potem Katrin, wypuszczając Billa z domu.
- Nie mam nic przeciwko – zapewnił z uśmiechem.
Pocałowali się po raz ostatni.

*

- Tom! Tom, ty śpiochu! Obudź się wreszcie, wstawaj! – nad śpiącym słodko blondynem pochylała się Mélanie i potrząsała nim z całej siły.
- Jeszcze Dziesięć minut, mamo... proszę... – wymamrotał, nie otwierając oczu. – Ja nie muszę się malować...
Mél nie mogła powstrzymać śmiechu. Chwyciła za kołdrę i brutalnie ściągnęła ją z chłopaka.
- Mamo! – otworzył oczy i usiadł na łóżku. – O, Mélanie?
- Dobra, od dziś mów mi: „mamo” – roześmiała się wesoło. – Tom – zmieniła ton. – Miałeś iść dzisiaj ze mną na zakupy, zapomniałeś? Jest sobota!
- Och, nie... Tylko nie zakupy... – jęknął żałośnie. – Tylko nie te zakupy!
- Obiecałeś mi... – spojrzała na niego smutno.
- Wiem... ale... Och, Mélanie, przecież wiesz, jak tego nienawidzę... – próbował wziąć ją na litość.
- Obiecałeś mi! – powiedziała, tym razem ostrzej. – Więc teraz albo wstajesz i grzecznie idziesz ze mną, albo nie odzywam się do ciebie do końca twojego krótkiego życia.
- Dlaczego krótkiego? – zapytał zaciekawiony Tom, przecierając oczy.
- Bo... w niedługim czasie te wszystkie zachłanne fanki wyssą z ciebie całe życie... a przynajmniej te resztki życia, które w tobie pozostały – rzuciła z satysfakcją.
- Eee... Przesadzasz – uśmiechnął się Tom. – Jednak to nie odzywanie się to niezbyt miła perspektywa...
- ...więc wstajesz i idziesz ze mną – weszła mu w słowo.
- Niestety masz rację – przyznał smętnie i ociężale podniósł się z łóżka. – Czy mi się wydaje, czy znów ci przybyło parę kilo? – pokazał jej język.
- Ech, ty złośliwcu! – przywaliła mu poduszką. – Zawsze musisz mi popsuć humor!
- Nie denerwuj się, złotko – Tom uśmiechnął się uroczo. – Bo inaczej z tobą nie pójdę.
- I w dodatku mnie szantażujesz!
- To ty zaczęłaś – przypomniał jej ze śmiechem i wciągnął pierwsze z brzegu spodnie.

*

W centrum handlowym, do którego się wybrali, Mélanie kupiła sobie trochę ciuchów. Była tak zajęta wybieraniem, że nie zauważyła nawet nagłego zniknięcia Toma. Dopiero przy kasie, kiedy już zapłaciła za wszystko, zdziwiło ją, że panuje taka dziwna cisza... że nikt się nie skarży: „dlaczego to tak długo trwa?”.
- Tom... Gdzie jesteś? – zapytała jak mała dziewczynka.
- Czy coś się stało? – młoda ekspedientka łagodnie położyła jej rękę na ramieniu. – Czy mogę pani w czymś pomóc?
- Nie... To znaczy... – jąkała się Mél.
- Wszystko jest w porządku? Może źle się pani czuje? – pytała dalej kobieta, obrzucając dziewczynę uważnym spojrzeniem i zauważając, że jest w ciąży.
- Nie... Dobrze... Tylko... – nie mogła znaleźć właściwego słowa.
- Proszę sobie usiąść – młoda kobieta poprowadziła ją do stojącego nieopodal krzesła.
Mélanie oddychała ciężko. Było jej gorąco i miała wrażenie, że zaraz zemdleje.
- Teraz proszę mi powiedzieć, co się stało – zmartwiona ekspedientka stanęła obok. – Może życzy sobie pani wody?
- Nie, dziękuję – Mélanie wreszcie trochę się opanowała. – Chodzi o to, że... zgubiłam kogoś.
- Dziecko? Jeśli tak, to pewnie błąka się gdzieś tutaj... Zaraz możemy...
- Nie, nie dziecko – uśmiechnęła się Mél. – No, przynajmniej nie do końca – zachichotała.
Kobieta spojrzała na nią dziwnie.
- Nieważne – dziewczyna podniosła się z krzesła. – Zaraz go poszukam.
W tej chwili zauważyła biegnącego ku niej Toma. Trzymał w ręku jakiś jasnoniebieski pakunek.
- Gdzie ty byłeś? – zapytała, patrząc na niego surowo. – Wiesz, jak mnie nastraszyłeś?!
- Przepraszam – powiedział. – Byłem... Proszę, to dla ciebie.
Podał jej pakunek, który przyniósł ze sobą.
- Co to jest...? – zapytała Mélanie.
- Zobacz sama – uśmiechnął się lekko.
- Nie wiem, po co zawracałeś sobie głowę i o co ci chodzi – marudziła, ale jednak otworzyła paczuszkę. W środku były słodkie, małe, niebieskie śpioszki.
Mél łzy stanęły w oczach. Rzuciła się Tomowi na szyję.
- Och, kochanie... Wiesz, że nie musiałeś... – płakała, jednocześnie się śmiejąc. – Dziękuję! Mówiłam ci już kiedyś, że cię kocham? – spytała, czule całując go w usta.
- To tylko śpioszki – speszył się Tom.
- Tak... Ale nie wiesz, ile to dla mnie znaczy – znów go pocałowała. Otarł jej łzy.
- No, nie płacz już... Bo ci się tusz rozmaże – zażartował.
Ale Mélanie tylko przytuliła się do niego. Pomiędzy nimi trzymała ściśnięte mocno w dłoni maleńkie, niebieskie śpioszki.

ah...ja jestem wspaniała :P
a dlaczemu?!
bo umiem czytac...
moge czytac twoje opowiadanie ile mi sie podoba...
jest wspaniałe...cudowne...zakochałąm sie w nim...
to mój favoryt do nagrody "Najlepsze Opowiadanie o Tokio Hotel" xD
eh...kocham...kocham...kocham
wali mi już...
kurcze to przez te łzy...cały dzień rycze...
taki mam humorek zrypany :(
ale to opowiadanie...aż sie usmiechnęłam :)
dzieki :*