Trzy miliony złotych łez do uronienia... ~ jednopartówka

Ciepły wiatr muskał delikatnie jej rozgrzane policzki. Rozpalone ciało obrośnięte było mchem, miękkim i zielonym; który tworzył małą otoczkę przed złymi ludźmi. Korzenie drzew fantazyjnie wplotły się w czarne włosy. Wokoło była tylko twarda ziemia; a w niej wyryte przez robaki korytarze. A ostatni podmuch wiatru zatoczył kolejne błędne koło; ginie powoli. Ostatni zapach powietrza, jeszcze jeden zachłanny łyk tlenu. A Moja Panno! Za dużo zapragnęłaś wolności, twoja magiczna substancja się skończyła. Ostatnia hałda gałęzi wgniotła Cię głębiej. Nie martw się, już koniec. Łopata wbita w ziemię, pot otarty z czoła i dwa wiadra łez przypieczętowały śmierć; jakże niepotrzebną.

Wygrałam na loterii
kumulację
cierpienia:
trzy miliony złotych
łez do uronienia...

Blond dredy nasiąkły wodą. Po prostu pada deszcz; wielkie i siarczyste krople. Każda jak łyżka majonezu, oplatająca świąteczne jajka. Wielkanoc. Święconka. Rodzina. Nie poszedł do kościoła z koszyczkiem. Teraz żałował.
Serce zamknęło przegrody. Krew już nie będzie płynąć. A wiecie, że ona jest koloru bordo? Wracaj! Wracaj słyszysz? No już! Szybciutko!
Ach tak już jestem, przepraszam, zamyśliłem się.
Jego myśli wędrowały za daleko. Dlaczego wypłynął na środek morza? Przecież miał zostać przy brzegu... A odpowiedź jest bardzo prosta, ciekawość, zwykła, ludzka ciekawość.

Trzy miliony
westchnień
i ukłuć w samo serce,
miłość niespełnioną
i noce bezsenne...

Czarne kosmyki nasiąkły wodą. Czyżby Bóg płakał nad kolejną ciemną duszą? A pogrzeb był taki smutny. Zapuchnięte oczy jej matki błyszczały zza kapelusza. Czyżby próbowała ukryć się przed ludźmi? Raczej tak. Oni już za bardzo ją skrzywdzili. Zabrali to co najcenniejsze, zabrali jej jedyny skarb.
Ona została na brzegu; jasnej i piaszczystej plaży. Zapuściła się w gęste zarośla, dzielnie borykała się z każdą przeszkodą. Chciała jedynie dojść do celu. Udało się. Znalazła jaskinię, a w niej wielką brązową skrzynię. Tylko mały strumyczek dzielił ją od najcenniejszej rzeczy na ziemi...
Czerń króluje. Dlaczego ludzie ubierają się tak przytłaczająco? Dlaczego Oni są tacy smutni; niedowartościowani; zawsze chcą więcej?

Trafił mi się los
jak ślepej kurze ziarno
a w loterii życia
stałam się ofiarą,

A gitarzysta wciąż nie mógł zrozumieć co tu robi. Przyszedł, bo kazali. Straszne rzeczy. Zniszczy sobie tylko nowe adidasy. Takie fajne, bo pomarańczowe. Pamiętał dokładnie scenę w centrum handlowym; tym najdroższym w Berlinie! Ach to był sklep na drugim piętrze, trzeci na prawo od schodów. Miał takie rozsuwane drzwi..
A na półce one.. Błyszczały najbardziej ze wszystkich. I ta cena, liczby nie mieściły się na kartce. Mimo, że dzieliło Ich tylko kilka metrów On podążał jak zahipnotyzowana mumia.
Buty, buty, buty, buty!
Mam je, mam je, mam je, mam je!
Tak miał, racja. Nie patrzył na rozmiar, nie mierzył, bo po co? Podbiegł do lady i wykupił wszystkie. Luksus. I szczęście. Szczęście obszyte pomarańczową nitką.
Znowu uciekasz. Wracaj! Proszę wracaj!

pula nagród moja,
bank został rozbity...
- palą własne łzy,
krwawią świeże sznyty...

A wokalista wciąż nie mógł zrozumieć co tu robi. Był przecież za wrażliwy na straszne sceny chowania zmarłego. Kolejne krzyki zrozpaczonych kobiet, kolejne łzy bolejącej rodziny i kolejne cięcie na sercu markotnego chłopaka.
Dlaczego? I po co?
Zapewne, żeby zobaczyć życie. Ciężkie. Twarde. Żałosne. Na policzku pojawiło się coś na kształt wody; niepostrzeżenie. Kropla. Tak ważna dla niego, tak ważna dla innych. A wokół rozbłysły flesze. Taka cena sławy. Przykro mi Panie Kaulitz.
-Mogę prosić autograf? – mała dziewczyna w czarnej sukience pociągnęła go za rękę.
-Nie. – warknął przez zaciśnięte zęby.
-Proszę... – jej oczy zaszkliły się niebezpiecznie.
A on podpisał. Wyboru nie miał.
-Idź już.
-Nie. Zostanę z Tobą, żebyś nie płakał.
Pogrzeb dobiegał końca. Atmosfera zrobiła się ciężka. Jakby pływały w niej anioły ubolewające nad śmiercią małego dziecka. Niepotrzebna śmierć... Jeszcze kondolencje, współczuje jej rodzicom. Naprawdę.

Jeszcze kondolencje i pójdziemy do domu.

Współczuję...

Pójdziemy do domu.

Współczuję...

...do domu...

...Wygrałam kiedyś w życiu
kumulację cierpienia,
dziś sercu już odliczam
ostatnie uderzenia...

Po co przyszli na pogrzeb obcego dziecka?
Żeby atmosfera stała się ciężka?
Żeby zrobić trochę szumu w niemieckich gazetach?
Żeby menager się nie czepiał?

Huraaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!
Opublikowalas swoje wszystkie dziela!!!
Jak dobrze...
Wiesz, na tym forum jest troszke nizszy poziom. Na szczescie ty go podnosisz!
Buziaki:)

pięknie, brak mi słów...rzeczywiście, twoje teksty są na bardzo wysokim poziomie Smile

Heh, no brak mi słów. Piekne jednoczęściówka. Zazdroszczę talentu, nawet bardzo. Nie wiem co mam napisać. Bo to, że jest piękne to zapewne dowiesz sie nie tylko ode mnie, ale i innych osób. Pozdro i muua:*

OMG! Faktycznie poziom wysoki... talen jakich malo... tekst cudny...
Opis taki... jak moiw Shira trzeba sie zaglebic, zeby zrozumiec...
Ja chyba zrozumilam, w kazdym razie na swoj sposob napewno...
CUDO:*

~durch_den_monsun napisał:

Huraaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!
Opublikowalas swoje wszystkie dziela!!!
Jak dobrze...
Wiesz, na tym forum jest troszke nizszy poziom. Na szczescie ty go podnosisz!
Buziaki:)

Niższy poziom? Pod jakim względem? Hmm.. no chyba, że ja zaniżam swoim opowiadaniem, jeśli tu w ogóle chodzi o opowiadania.. Może forum ogólnie jest nie na poziomie?

A co do opowiadania to brak mi słów... ślicznie napisane... można sie delektować kazdym zdaniem... słowem... ehhh... sorry nie stać mnie na lepsze komentarz... cium cium ;* ;*

Chodzi o to, że na forum gdzie przebywam częściej,
poziom twórczości jest bardzo wysoki.
Cherry, Sick, Chloe ^^'''
Tworzą naprawdę genialne prace.
Normalnie zajmują się tym tworząc nie tylko o TH

Wow..... szok po prostu. Matko, jak się cieszę, że trafiłam na to forum! Tylko że nabawię się przy was kompleksów!! ^^

Super...
Ty tak ładnie ujmujesz słowa...
Pochłaniałam je zachłannie....
Pozdariam!

P.s. Sacrifice mozesz podac mi adres tego forum?

P
I
Ę
K
N
E
!!
Na więcej mnie nie stać...przepraszam....

ta jednoczęściówka jest poprostu piękna zgadzam sie Temcia i ze wszystkimi
piszesz poprostu super:) Smile