Poszło o ciszę - Jednopartówka

Odkąd pamiętała, zawsze całował ją z pasją, z jakąś niewytłumaczalną namiętnością, z uczuciem, którego nie miał prawa do niej żywić... Całował, jak gdyby świat kończył się na tych kilku godzinach, które spędzali razem za zamkniętymi drzwiami.
Każdy kolejny raz był ostatnim - ale potem przychodziły następne, a po nich inne, kończące się zawsze w ten sam sposób.

- On wie - szepnęła, jakby bojąc się zburzyć ciszę, panującą w tym ciemnym pokoju. Ciszę, wyrażającą wszelkie uczucia.
- Nie ma pojęcia - odpowiedział, delikatnie gładząc pod kocem jej nagi brzuch.
- Bill, my nie możemy... - głos się załamał, po policzku spłynęła gorzka łza.

A on każdą jej wątpliwość rozwiewał delikatnym pocałunkiem.

Czarnowłosy chłopak wyjął z jej dłoni kieliszek musującego szampana, odkładając go na nocną szafkę. Dotknął jej rozgrzanego policzka, i bardzo powoli zbliżył się do ust.
Nie!, krzyknęło echo w jej głowie, Nie, dzisiaj możesz... powinnaś to przerwać!
- Tom - wyszeptała w momencie, kiedy usta Bill prawie stykały się z jej wragami - On... mi się oświadczył.
Chłopak odsunął się, i z niedowierzającym wyrazem twarzy zapytał:
- Chcesz to teraz wszystko skończyć? Przekreślić?... Chcesz mnie zostawić?...
Nie chciała.

Rozrywane w gorączce ubrania, jego ciepłe usta i niesamowite uczucie lekkości. Tylko tyle pamiętała następnego dnia.

Jedna noc, która mogła zmienić wszystko. Przewrócić ich świat do góry nogami.

Wyczerapny opadł obok niej na poduszki, niemal natychmiast przygarniając ją do szybko bijącego serca. Zaczął delikatnie bawić się kosmykami jej włosów. Oboje nie panowali nad przyśpieszonymi oddechami.
Dwa słowa.
- Kocham cię, maleńka...
Jej serce zabiło wtedy dwa razy szybciej, jeśli to w ogóle było możliwe. Radość ustąpiła miejsca zdrowemu rozsądkowi.
- Bill, ty chyba nie mówisz poważnie.
Wydawał się być zaszokowany swoim własnym wyznaniem.
- Nie... jasne, że nie. To te emocje, wybacz.
Odwrócił się na drugi bok, i zaczął pochrapywać w sposób wyjątkowo nienaturalny.

Tamtej nocy nie zmrużyła oka, wpatrując się w jego szczupłe plecy.

Trzasnęła drzwiami, czując spływające po policzkach łzy. Bolało ją serce - a właściwie świadomość, że przyprawiła o ten ból kogoś innego. Kogoś, kto teraz z zaniepokojoną miną wybiegł za nią, i zamknął w swoich ramionach.
I stali tak w ciszy, przerywanej jedynie cichymi jękami bezradności.
- Mel, ty wcale tego nie chcesz - odezwał się Tom.
- ...
- Kochasz go, prawda?
- ...
- Mel, kochasz?! Powiedz mi, mam prawo wiedzieć! - krzyknął potrząsając nią brutalnie.
- Kocham! - zawołała rozpaczliwie, bezwładnie opadając na klatkę piersiową dredowłosego chłopaka - Kocham...
Tom uśmiechnął się przez łzy.
- Idź do niego...
- Tom...
- Idź. Nie broń się przed tym...
- Przepraszam... - wyjąkała.
- Ja też... Ja też cię przepraszam.
Zaśmiała się gorzko, bo co innego mogła zrobić? Tom ją przepraszał...
- Za co ty mnie możesz przepraszać?! To nie ty mnie zdradzałeś, właściwie od samego początku. To nie ty mnie zostawiasz...
- Nie kłam. Ja... wiedziałem, że ty i Bill... że to zaczeło się na długo przed naszym wątpliwym związkiem... Nie chcieliście przyznać się światu, a ja z tego skorzystałem.. Chcę to naprawić, Mel. Idź do niego.
- Może trudno ci w to uwierzyć, ale na swój sposób... Kocham cię.
- Kochasz mnie tak, jak ja Billa - i dobrze mi z tym, siostrzyczko. Idź.

Szybkim krokiem skierowała się do ich miejsca. Malutkiego gniazdka, za dużymi, dębowymi drzwiami.
Siedział na łóżku, wpatrując się w bladobrązową ścianę. Podeszła. Usiadła.
Splotła ich dłonie, i z delikatnym uśmiechem przyglądała się jego zaskoczonej twarzy, którą po chwili rozjaśnił szczęśliwy grymas.

Nie ma słów wyrażających ciszę.

"Nie ma słów wyrażających ciszę." Amen

Podoba mi się.
Rzadko, bardzo rzadko czytam jednoczęściówki, ale podoba mi się.
I fajnie, że Tom ją zrozumiał Smile

.

podobało mi się....
naprawdę mi się podobało....
nie wiem co napisać..
ale chyba takiej jednoczęscióki było mi dzis trzeba
a Ty mi ją dałaś..
dziękuję Ci za to...
pozdrawiam Całus.

Piękne...
Nie mam pojęcia co teraz napisać.
Zatkało mnie...
Więc nie napisze nic.
Bo nie ma słów wyrażających ciszę.
Pozdrawiam:* Całus.

Asia

Muszę przyznać, że zaczynam przekonywać się co do Twoich opowiadaniań.
Tylko czemu te dwa opowiadania(które przeczytałam) dotyczyły miłości?
Miłoby było. gdybyś wprowadziła jakieś urozmaicenie.

Swietne podsumowanie.
Baaardzo mi sie podobalo.
Uczucia i to, ze Tom ja jednak zrozumial.

Ah ^^
cóż moge powiedzieć... przecież "Nie ma słów wyrażających ciszę."
tak...
no ale... może spróbuje...
to było świetne? piekne? wyjątkowe?
a no tak... a do tego niesamowicie łatwo sie czytało...
i tak bardzo mi sie podobało zakończenie... bardzo bardzo bardzo ^^

Hmmm chyba mnie wciągają powoli te opowiadania...
Nie no ja nie moge...
Nie moge się w to wciągnąc...
aliss pamiętaj jak coś to będzie na Ciebie xD
Zartuje oczywiście...
Co ja mogę powiedziec?
Słowa są zbędne , ale cisza też nie pomoże...
szczerze mówiąc nienawidze jej !
Dlatego powiem tak:
fenomen to za mało...
Zrozmiałaś mam nadzieję...xD

Przytkało mnie... Jesteś genialna... Uwielbiam Twój sposób pisania, padam do stópek;* Proszę o więcej takich jednopartówek Very Happy

pozdrawiam
Maunus:)

Nie ma słów wyrażających ciszę.
Bardzo prawdziwe.
Opowiadanie zapierające dech w piersiach, świetnie ukazana sytuacja. Niczego mi tu nie brakuje:) Świetne

Aliss...
A ja do końca miałam nadzieję, że jednak będzie z Tomem...
Podobało mi się bardzo... Ten sposób w jaki opisywałaś uczucia Mel, Billa, a szczególnie Toma...
Teraz, gdy pisze ten komentarz, to mam łzy w oczach. Dopiero po chwili doszło to wszystko do mnie tak naprawdę. Wiec nic już więcej nie napiszę.
Dziękuję.
No i to zakonczenie oddało sens i piękno całej jednoczęściówki...