"Pacierz" - jednoczesciowka ~ddm

miałam umilknąc
nie, nie na wieki, tylko na... chwilę
dłuższą chwilę...
to jeszcze nie ten czas...
muszę dokończyć ostatnie... zadania narzucone
nie mogłam przemilczeć
nie tego i nie teraz
więc cichutko szepcze:

ddm...
monsunku...
Moniko...
Czy można pokochać słowa?
Dziwne pytanie, prawda?
Jeśli one coś znaczą, to są godne pokochania, jak coś żywego, jak człowieka?
Jeśli one są pełne emocji, myśli, jesli mają znaczenie?
Jesli ktoś tchnął w nie... życie?
Czy można?
Bo boję się, że coraz bardziej zatracam się w szaleństwie...
Darzę ciepłym uczuciem każdy Twój twór literacki
każdy wyraz
każdą literkę...
bo są one jak żywe
przemawiają do mnie
są bardzie ludzkie od samego człowieka
ranią
ale bólem oczywistym, który jest
nie celowo zadanym w czułe miejsce
nie drwiącym z naszych łez
świeci blaskiem, który pochłonął
naszą małą, gorzką tajemnice

mnie sue tez podoba
co tu duzo mowic to bylo cudowne hehe..
pozdrawiam

Kochana ~ddm, wiesz, że ja kocham Twoje opowiadania i uwielbiam Ciebie (wbrew stereotypowi, jako osobę, a nie jako pisarkę).
Trafiłam na to opowiadanie dzisiaj całkiem przypadkowo. Bo wiesz, ja rzadko czytam, często dlatego, że mi się po prostu nie chce... a tutaj... tutaj zaintrygował mnie tytuł.
I to bardzo.
Kiedy czytałam, łzy stanęły mi w oczach.
I nawet nie wiem, dlaczego...
Ja sama tak dawno się już nie modliłam. Może Twoje opowiadanie mi coś uświadomiło? Może dlatego...?
Dziękuję za to ;*... Może tego mi było trzeba...