"Nikt mnie już nie odgadnie..." - jednoczęściówka

Kiedy mam to powiedzieć? Jakim tonem? I ile razy jeszcze?
Zamykam usta pełne słów. Postaram się już nic nie mówić...i tak nie zrozumiesz.
Znów patrzę na te ślady cięć na rękach...nic nie bolało, nic się nie stało. To tylko nieporadne blizny, które jako jedyne wiedzą, ile goryczy cisnęło mi się do dłoni w tymże momencie, kiedy powstały owe pamiątki mojego niecnego czynu...
Dlaczego? – zapytałeś tak obojętnie, jakbyś mnie nie znał. A sam twierdzisz, że znasz mnie najlepiej...
Pamiętasz? Pamiętasz tę niedługa chwilę, w której roześmiałam ci się ironicznie w twarz? Nie wiesz dlaczego, bo ci nie powiedziałam...
Zbyt wielu rzeczy nie wiesz. Nie znasz mojego cierpienia. Nie znasz mojego westchnienia. Nie poznałeś do tej pory mnie...
Powtarzałam zbyt często, że za płytko spoglądasz. Za wiele razy mówiłam, że jeżeli nie utoniesz, to zginiesz. A ty jak bezczelny cwaniak, wolałeś dryfować bezpiecznie na powierzchni. Bałeś się mi zaufać. Nie pozwoliłeś pociągnąć się w głębinę.
A teraz dziwisz się, że nie masz pojęcia jakim cudem, na ręce widnieją te desperackie oznaki bólu...
Zapomniałeś o tym, że ja już to powiedziałam. Nie słuchałeś tego, jak to wykrzyczałam. Nie zliczyłeś tych wielu razy, kiedy powtarzałam.

Zaciskałam powieki, mając nadzieję choć na chwile uwolnić się od tego beznadziejnego świata. Czułam ten cichy szept w moim sercu, który próbował namówić mnie, do skończenia tej gry.
- Coś ty znowu zrobiła? – pytał z takim zrezygnowaniem i drwiną, a ja siedziałam cicho przyciskając zakrwawioną żyletkę to piersi. Czułam się z nią związana. Była na niej moja codzienna wymęczona krew. Krew tak przepełniona rozpaczą, cenna krew, którą powierzyłam jej ostrzu.
Czy to była troska?
Naiwna jesteś...
Mało go to obchodzi, przecież wie, że to taka twoja zabawa na krawędzi.
- Nie możesz przestać? Przecież te blizny są takie okropne.
- Każda blizna to jedno ukłucie w sercu. – powiedziałam prawie bezgłośnie
- Co proszę?
- Mógłbyś mi podać ręcznik?
- Ależ proszę bardzo.
I cóż? Przestało go obchodzić, że osoba, którą zna najlepiej na świecie, pozwala swobodnie płynąć po rękach swojej krwi? A może uważa, że zna cię tak dobrze, że to by było za wiele, jeszcze próbować cię odgadnąć w tejże chwili...
Ale przecież się myli.
W ogóle mnie nie znasz...nie potrafisz choć na chwilę stracić tchu w mojej głębinie. Tak bardzo się boisz tego bezdechu, że wolisz się okłamywać?
Widzisz po raz kolejny ciemne plamy w łazience, i traktujesz je jak powietrze. Udajesz ślepego, czy jesteś ślepcem? Nie...ślepcem nie jesteś. Ale głupcem. Głupotą było udawać, że potrafisz zanurzyć się w moim osobistym morzu. Głupotą było, udawać, że nic nie widzisz. Ale największą bzdurą w całym twoim zasranym życiu, był strach przed głębią. Nie poznałeś mnie...
Nie odgadłeś dlaczego czerwień co wieczór plamiła moją skórę i twoją łazienkę...
Nikt mnie już nie odgadnie...

pierwsza

I już chyba nie muszę komentować, bo to z góry jest wiadomo, że jak Shira coś napisze to mi się spodoba Wink

A podobało mi się bardzo. Tzn. powiem szczerze, że nie powaliło mnie to (może dlatego, że było takie krótkie, nie wiem...), ale podobało mi się bardzo, bardzo, bardzo.
Buziaki Całus.

no takie sobie ;/ może być

Mój ty kochany pancerniku!
Kolejne opowiadanie w Twoim wykonaniu jest cudowne! Bardzo mi sie podoba, chociaż nic z niego nie zrozumiałam xP Jak kiedyś znajde czas to na spokojnie przeliteruje każde słowo. Muuuuuuuuuua:*

new partówka?
lecem czytać
zaklepuje miejscówkę ;D

EDITEK:
hmmm.....
krótkie :/
dlatego miałam problem z pojęciem sensu :/
jednak po części trochę chyba zrozumiałam
partówka była taka... dobitna, a wręcz przesadnie, karykaturalnie odzwierciedlała "ślepotę" niektórych ludzi wobec bólu i cierpienia innych
może aż tak "ślepi" ludzie nie istnieją, ale kto wie? niektórym naprawdę niewiele brakuje, by stać się takim potworem bez oczu (a oczy jak każdy wie, to zwierciadła duszy)
przepraszam shiruś Całus.

, że nie potrafię tak pięknie, jak ty pisać swoich odczuć, ale cóz....

aaa i jeszcze jedno.....
nie wiem czego
ale czegoś mi brakuje Confused

nie wiem może to wina mojej durnotki?
a może po prostu ja też taka ślepa jestem/
nie wiem...

A jak Shira kochana coś napisze to mi się to zawze podoba;*Nio troszkę to za krótkie było..prawda;|Ale...oczywiścei jednocząsciówka bardzo mi się podobała;*BYła smutna...ale..;)heh Pozdro:*

Mam wrażenie że pisząc tą jednoczęśćiówkę musiałaś być przepełniona jakimś wewnętrznym smutkiem albo raczej niemą goryczą... ja osobiście nie potrafiłabym napisać czegoś uczuciowego nie czując tego w sobie...
Opowiadanie to przekazuje bardzo wiele... Pokazuje to co każdy człowiek w mniejszym lub większym stopniu kryje w sobie... ludzką obojętność i smutek gdy się jej doświadcza.
Muszę przyznać że dało mi ono do myślenia. Jest niby takie niezrozumiałe ale jednak bardzo proste... W tak niewielkiej ilości słów przekazałaś coś co mogło mieścić się w 5 tomowej książce...
Naprawdę mi nim zaimponowałaś Smile

Wiecie co?
Cieszę się, że jednak wyraziliście zgodę abym pisała dalej...tak! Wyraziliście ją!
Zdawało mi się, że nie potraficie mnie już obiektywnie oceniać, że otrzymuje same przesłodzone komentarze, za to kim jestem a nie co tworzę...
Cieszę się, że nie otrzymałam jednolitych wyrażeń zachwytu, i szczerze mówiąc bardzo chciałam usłyszeć, że to było okropne...ale tak naprawdę przestałabym pisać, nie, natykając się na zbiór bluźnierstw określających tą jednoczęściówke, ale dopiero wtedy, gdyby tutaj pojawił się rząd pochwał bez wyrazu i szczerości...bo wiem, że nie każdy potrafi odebrać to w takim znaczeniu w jakim powinien a co za tym idzie, nie każdemu się będzie podobać...
Ta jednoczęściówka, jest taka a nie inna bo pisałam ją tylko i wyłącznie dla siebie...każde słowo ważyłam dokładnie w swoim sercu...tylko ja tak naprawdę potrafię ja do końca zrozumieć...do końca to znaczy, aż do podstaw tego, co skłoniło mnie do napisania jej...
Celowo była jałowa, bez wyrazu i tysiąca niepotrzebnych, zawiłych zdań, przez które można startować do miana mistrzostwa. Uważałam, że pozostawiając ją w na pozór surowym stanie oddam więcej, niż w grubym tomie. Celowo okrojona, zamknięta przed światem potrójnych znaczeń a wyrażająca wszystko...wszystko tu było przemyślane. Od pierwszego do ostatniego słowa łącznie z decyzją wklejenia jej tutaj.
Bardzo ucieszyła mnie wszelka krytyka, począwszy od zachwytu, do wyrażenia waszego szczerego niezadowolenia...bo to świadczy o tym, że odbiorcy są wszechstronnie zróżnicowani...a to znaczy, że jednak mogę liczyć na obiektywną ocenę...
Wklejając tu coś, co należy wyłącznie do mnie, mogłam zobaczyć, ile tak na prawdę warta jest moja prawdziwa twórczość, którą czuję do głębi...
Dziękuje Wam :*

kolejne cudne opowiadanie w twoim wykonaniu szkoda ,ze ja tak nie umiem pisac
czekam na inne cudne opowiadania papa pozdrawiam

Hm. Hm. Hm. Hmmmmmmmmm...
Nie. Nie rozumiem. Na głebi tego jest kuryty sens,. Myslę, ze schowałaś go zbyt głeboko. Zdecydowanie za krótkie. Ale widac, ze ta opowiaska ma jakiś swój urok. Chodzi o miłość, czy bardziej cierpienie?
Wiem, zze chodzi o cięcie się.

Bardzo fajnie pokazałaś tu, co musi czuć ta osoba. Tak jakbyś sama to przezyła (mam nadzieje, ze nie) Podoba mi sie ten opis u samej góry. Może zrobisz z tego wieloczęściówkę. Dodasz tutaj Th czy co tam chcesz i bęzie świetne. taki krótki smutny nawet przerażajacy początek byłby cool Całus.

Ładne. Pzdr Całus.

Sihira uwialbiam twoje teksty i wiesz to!
Ten był jednak jakiś inny...
Zawsze po czytaniu twoich opek do oczu napływały mi łzy, a teraz??
Teraz nie wie co powiedzieć...
Zrozumiałam przesłanie tak uważam...
Ale uważam też ze stać cię na więcej...
To było śliczne nie przeczę...
ale możesz napisać coś lepszego!
I tak uwielbiem twoje teksty...

Ty to masz telencior! To jest twoje kolejne wspaniałe dzieło! Oby tak dalej! Gratuluję!

shira! ja nie wiem co ja mam ci zrobić! czemu nie odwiedzasz mojego opowiadania he? Wink

nie no żartuje Razz

co do jednoczęściówki tej u góry to troche krótka i nie bardzo ją zrozumiałam...więcej nie będę się wypowiadać bo i tak niezrozumiałam więc po co zaśmiecać forum? Smile

pozdrawiam ...

uhhhh... ale mroczne, i takie przepełnione do granic możliwości smutkiem, cierpieniem... a może takze rozpaczą... Twoje opo przypomina mi troche desperacki, ale subtelny krzyk o pomoc...

shira na prezydenta!!!!!!!!!!!!!! Very Happy

ps: nie zwariowałam (jeszcze)!!