Na zawsze szczęśliwa (jednopartówka)

Leżała na łóżku tępo wpatrując się w sufit. Po jej policzku spłynęło kilka łez. Niektórym ludziom pomagał płacz. Jednak nie jej. Z dnia na dzień pogrążała się w coraz większej rozpaczy. Bez niego czuła się taka mała, taka samotna. Te szczęśliwe chwile, które razem przeżyli niepowrotnie odeszły. Od dłuższego czasu zadawała sobie pytania: Dlaczego? Dlaczego cię nie ma? Dlaczego skazałeś mnie na nieszczęście?
Otarła twarz wierzchem rękawa flanelowej koszuli. Zamknęła oczy próbując zasnąć. Nadaremno. Wracała myślami do niego.
Przypomniała sobie ten dzień, gdy go rysowała. Byli wtedy razem nad jeziorem. Stał nieruchomo na małym pomoście, wpatrując się w gładką taflę wody. Wiatr leciutko kołysał jego czarną grzywką, tak że odsłaniała mu oczy. Po cichu wygrzebała z torby kartkę papieru i kilka ołówków. Spojrzała na niego i pewnym ruchem wykonała kilka długich pociągnięć. Powoli, nie spiesząc się stawiała nowe kreski. Po chwili rysunek był gotowy. Czarnowłosy wolnym krokiem podszedł do niej i położył się na kocu. Uśmiechnął się lekko i musnął wargami jej czoło.
- Co rysowałaś? - spytał.
- Ósmy cud świata - wyszeptała.
- Dziewiąty. Ósmym jesteś ty - złożył na jej ustach namiętny pocałunek.
Sięgnął po kartkę i przyjrzał się jej dziełu.
- W rzeczywistości nie jestem, aż taki piękny - w jego orzechowych oczach pojawiło się rozbawienie.
- No tak. Normalnie się garbisz, a tu jesteś idealnie prosty - zaśmiała się.
Chłopak lekko ją szturchnął.
- Ah tak chcesz się bawić?
- To zależy w co - powiedział z nutką ironi w głosie.
- Kto pierwszy w wodzie - krzyknęła zrywając się z koca.
Pospiesznie sciągnęła spodnie i bluzkę i już pędziła ku jeziorze. Wbiegła na pomos i wskoczyła do wody.
- Ha pierwsza!
Lecz jego nigdzie nie było. Ogarnęła wzorkiem wszystko wokół siebie.
- Ale mnie przestraszyłeś - wyszeptała, gdy objął ją od tyłu.
- Wiesz co podoba mi się ten rysunek. Dasz mi go?
Jednak nigdy go nie wziął. Wpatrywała się w owy rysunek. Od kilku lat wisiał na białej ścianie naprzeciw jej łóżka. Tak bardzo dobrze pamiętała tamten dzień. Leżeli razem wtuleni w siebie. Mówił, że będą na zawsze razem. A teraz?
Długo jeszcze myślała nad wspólnie spędzonymi chwilami. Było ich tak dużo...
Zasnęła....
Śnił jej się chłopak, którego tak bardzo kochała. Siedzieli na swojej ulubionej ławce w parku. Oboje milczeli. Patrzyła przed siebie, próbując się nie rozkleić. Łzy napływały jej do oczu. Wiedziała, że to koniec. Nagle czarnowłosy wstał i powolnym krokiem ruszył przed siebie. Chciała biec za nim. Spojrzeć ostatni raz w te orzechowe oczy. Wtulić się w niego i zatopić w jego ustach. Jednak nie mogła się ruszyć z miejsca. Nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Nie mogła nawet za nim krzyczeć. Nie powiedział jej dlaczego. Nic nie powiedział. Poprostu poszedł i zostawił ją samą. Poczuła się taka mała. Z jej ściśniętego gardła wydobył się niemy krzyk. Lecz jego już nie było, Odszedł na zawsze. Siedziała sama na tej przeklętej ławce, która jeszcze kilka minut temu była ich ławką. Gorzkie łzy spływały po jej zmarzniętych policzkach.
- Bill kocham cię - wyszeptała w ciemność.
Obudziły ją jasne promienie słońca, które wpadały przez okno. Otworzyła oczy. Przy jej łóżku siedział on.
- To tylko zły sen - powtarzała w kółko.
Jednak on nie odezwał się ani słowem. Pogłaskał ją po głowie. Zatopił swoje palce w jej długich jasnych włosach.
- Bill? - spytała jakby chciała sprawdzic czy napradę tu jest.
- Tak?
- Obiecaj mi... Obiecaj, że mnie stąd zabierzesz... Obiecaj, że mnie już nigdy nie zostawisz... że... że już zawsze będziemy razem..
Nie odpowiedział.
- Bill!
- Obiecuję.
Przez chwilę milczeli. Jasnowłosa nagle odezwała się.
- Pamiętasz ten dzień nad jeziorem?
- Oczywiście, że pamiętam - mówiąc to schylił się ku jej twarzy by ją pocałować.
Rozległo się ciche pukanie do drzwi po czym do pokoju wszedł starszy mężczyzna w białym kitlu.
- Dzień dobry Claudio - lekarz usiadł na brzegu jej łóżka. - Jak się dziś czujesz? - kontynuował jakby wogóle nie zauważył chłopaka siedzącego na krześle.
- Dobrze.
- Mogę mieć do ciebie jedno pytanie?
Dziewczyna kiwnęła głową na znak, że się zgadza. Mężczyzna na chwilę zamilkł, tak jakby chciał starannie dobrać słowa.
- Kiedy ostatnio widziałaś się z Bill'em?
Zapadła głucha cisza.
- Myślę, że on już odszedł na zawsze - powiedziała spoglądając ukradkiem na ciemnowłosego chłopaka.
Lekarz wstał i odruchowo przygładził swój biały fartuch. Wychodząc rzekł:
- Masz gościa, ale najpierw leki.
Za drzwiami stał młody, dość wysoki chłopak.
- I jak? - spytał odrazu.
- Nadal to samo. Musimy zmienić leki. Te nie pomagają.
- Ale...
- Klaus.. Ja wiem, że bardzo kochasz swoją siostrę i chcesz dla niej jak najlepiej, ale schizofrenia to bardzo ciężka choroba...
Podbiegła do nich młoda pielegniarka.
- Przepraszam doktorze, że przeszkadzam, ale mamy problemy z pacjentem...
Chłopak pożegnał się z lekarzem i odprowadził go wzorkiem. do końca korytarza.
Przeczesał włosy ręką i nacisnął klamkę od pokoju Claudi. Zamknięte. Spojrzał w kartkę umieszczoną na drzwiach. Widok, który miał przed oczami sprawił iż po całym jego ciele przebiegł dreszcz przerażenia. Jego siostra podeszła do okna i wybiła własnymi rękami szybę. Chciał krzyczeć, lecz głos ugrzązł mu w gardle. Próbował otworzyć drzwi, jednak były zabarykadowane krzesłem. Patrzył jak Claudia podnosi małą szafkę nocną i próbuje wyłamać kraty. Udało jej się.
- Jezu ! To jest 9 piętro! - krzyczał przez łzy.
Kilka pielęgniarek wybiegło na korytarz nie wiedząc co się dzieje.
Klaus z całą siłą wpadł na drzwi. Ustąpiły. Jasnowłosa siedziała na parapecie. Tym razem z drugiej strony okna. Z rozpaczą rzucił się w jej stronę. W ostatniej chwili złapał ją za rękę. Teraz musiał już ją tylko wciągnąć.
- Claudia błagam! Nie puszczaj mnie! - krzyczał przez łzy. - Mam tylko ciebie!
Spojrzała na niego z nienaturalnym spokojem i wyszeptała:
- On na mnie czeka! Zrozum... Ja muszę.. Teraz będę z nim na zawsze...Puść mnie...
I w tej chwili zrozumiał coś czego nie chciał dopuścić do swojej myśli. Jego siostra wisząc za oknem cal od śmierci jest szczęsliwa... W kąciku jej ust chował się uśmiech, a w oczach nie było strachu. Czuł, że nie wytrzymuje. Jego serce było pełne żalu.
- Kocham Cię - szepnął puszczając jej dłoń.

------

Liczę na szczere słowa krytyki Smile

o jezu, jakie to wzruszające <beczy> ;( ;( buuu, nie no, nienawidze sie wzruszać, ale nie mam wyjścia ;(

Mia masz racje........ zaraz bede plakala jakie to smutne i za razem radosne
bardzo mi sie podobalo pozdrawiam papapa ;(;(;(;(;(

nieee to nie było radosne... mnie sie nie podobało to że ja puścił! ja bym nigdy nie puściła swojego brata czy siostre żeby się zabiło bo bym sie obwiniała że to moja wina bo magłam ją/jego uratować... Sad

smutno mi nooo Sad

czekam na wesołą tym razem jednopartówkę...co ty na to? skusisz się Maniek i napiszesz jedną? Wink

pozdrawiam!!
p.s. ładnie piszesz, podoba mi się! pa Całus.

jeeeeesu...
opowiadanie przepiekne...
ale ostatnie zdanie mnie powaliło na kolana...
jeszcze do mnie dobrzwe nie dotarła ta jednoczęściówka...ale już mam łzy w oczach...
wspaniale...wspaniale...wspaniale...
to było na swój sposób bardzo optymistyczne ;)

Zaskakujący koncept... Na początku mi sie nie podobało, bo zapowiadała sie kolejna smętna historia nieszczęsliwej miłości , ale koniec był wyśmienity... To on był najlepszy z całości Smile

<beczy> OMG! CUDO...
Orginalny pomysl, przepieknie opisany...
smutne i optymistyczne cudo!! naprawde cudo:*
obys pisala wiecej i wiecej opowiadan!!!
pozdrawiam:*
i dziekuje za to jednoczesciowke:* wywarla na mnie ogromne wrazenie i jest jedna z lepszych jakie czytalam!! Całus.

cudenko:* młaa! Smile

Jakie to było wzruszające<beczy>! Czemu ja tak lubie takie smutne opa?? Ta końcówka była taka orginalna i ciekawa... wzruszyłam się...

i co? zxnowu becze bo to jest piękne!

Hm, no bardzo ciekawe. Najpierw wydawało mi się, ze to kolejne opowiadanie no nieszcześliwej miłości, a tu taki ciekawy koniec... zaskoczyłaś mnie, bardzo mile zaskoczyłaś. Muuua:*

dzięki za wszystkie komentarze Smile

u mnie chyba nie istnieje coś takiego jak szczesliwe jednoczesciowki Smile

właśnie załuważyłam Maniek. Przed chwilą przeczytałam "zemszczę się" i tam też skończyło się śmiercią...
Przysięgam, że jeśli jeszcze jakieś opowiadanko twojego autorstwa pojawi się na tym forum to przeczytam je z pewnością.
Te również było bardzo fajne! BA! Było rewelacyjne!
Kończę bo klawiatura rozmazuje mi się przed oczami...

Cudowne! Najpierw pomyślałam, że to bedzie ciekawa miłosna historyjak, ale potem z tym Bullem, którego nie było i samobójstwem. Wszystko złożone w idealną całość. Pomysł jednoczęściówki, bardzo oryginalny. Podoba mi cię. Bardzo mi się podoba. Wzruszyłam się. Mi też ciężko jest napisac coś wesołego. Już chyba mamy taki styl. Ja jak napisałam coś śmiesznego, to nawet tego na forum nie pokazałam, bo wstyd, ale Ty masz talent.
Gratuluję
PyYs. To było piękne:)

ehhh no to trudno maniek... trzeba bedzie szukac Wink

pozdrawiam !!
p.s. ale tu są same smutne jednoczęściówki noo Sad

to bylo piekne:)
nie przypuszczałam, że to tak sie skonczy....
poprostu się popłakałam.....
ale ma do wasz prożbe nie zabijajcie tych bochaterów, narazie mam dość śmierci, z jakiegokolwiek powodu...
nawet tej fikcyjnej...
ale opowiadanie bylo śliczne... Crying or Very sad