Książka zwana życiem - jednopartówka

Znów wypociny psecinka... sama nie wiem, czy to opo jest dobre, ale sami ocencie.

"Książka zwana życiem"

Pastelowo zielone ściany zostały oblane srebrnym blaskiem księżyca, który wpadał do pokoju przez lekko rozchyloną zasłonę. Jeden z księżycowych promieni napotkał na swojej drodze duże łóżko, przykryte srebrno-zieloną narzutą, w którym leżała dziewczyna. Blond włosy opadły jej na twarz. Błękitne tęczówki utknęły w zdjęciu na szafce. Potem upadło ono na drewnianą podłogę, a szybka rozbiła się na milion szklanych kawałków. Dziewczyna spojrzała na potłuczone szkło i nawet nie kwapiła się by je posprzątać. Wzrok padł na zdjęcie na podłodze. „Ty i ja – na zawsze” – głosił napis na odwrocie zdjęcia.
„Na zawsze? Jaka ja byłam strasznie głupia! Kiedy powiedziałam, że go kocham, myślałam, że czuje to samo…”

Dziewczyna siedziała na drewnianej ławce w parku, nie zważając na niska temperaturę, czekała na kogoś. Już ładnych 30 minut. Rozejrzała się po okolicy i zobaczyła wreszcie tego na kogo czekała. Jego…
- Hej Siiri. Przepraszam za spóźnienie. – powiedział dysząc ze zmęczenia. – Chciałaś mi coś powiedzieć to mów.
- Kocham cię. – odpowiedziała zaglądając w jego oczy. Zamiast odpowiedzi zostałą obdarowana pocałunkiem.

„Wierzyłam we wszystko co mi powiedział. W każde czułe słówko wyszeptane na moje ucho. Pamiętam jak przychodził do mnie skruszony, z bukietem kwiatów, ja mnie przepraszał i obiecywał, że nie popełni tego samego błędu…”

- Siiri, wybacz mi. Wiem, jestem największym debilem na ziemi... zawsze mówiłaś, że miłość wybacza wszystko, każdą winę. – powiedział do towarzyszki, ale ona stała niewzruszona odwrócona plecami do niego.
- Nie mogę ci tego wybaczyć… przepraszam. – odpowiedziała.
- Wiesz, co do ciebie czuję…
- Wiem, że mnie kochasz i ja ciebie też. Dlatego to jest takie trudne…
- Daj mi jeszcze jedną szansę, ostatnią… proszę cię, Siiri. – dziewczyna spojrzała na niego. Skruszona mina zbitego psa, ruszyła jego serce.
- Dobrze. Ale więcej szans ci nie dam. – chłopak mocno ja do siebie przytulił.

„Dlaczego byłam taką idiotką i wtedy mu wybaczyłam?! Myślałam, że dotrzyma obietnicy, ale tak bardzo się pomyliłam. Znów to samo. Kolejny bukiet kwiatów i kolejne wybaczenie. Przez jego oczy i to, że tym, co mówił trafiał do mojego serca mu wybaczałam. Tak przekonując mówił o swojej miłości i zapewniał. A ja nie dostrzegłam tego, że nigdy mi nie powiedział, że mnie kocha. Zawsze tylko odpowiadał: ja ciebie też. Pamiętam ten piękny, kwietniowy dzień, kiedy umówiłam się z nim. Nie mogłam się doczekać, bo od dawna się nie widzieliśmy…”

Siiri szybko podążała w stronę placu zabaw, na którym umówiła się z nim. Usiadła na zielonej ławeczce pod drzewem. Zawsze tu siadali, kiedy chodzili na spacery. Widocznie nie chodził tylko z nią, ale też z inną dziewczyną. Siiri przyjrzała się dwójce namiętnie całujących się osób jakieś 20metrów od niej. Nie dopuszczała myśli, że może ją zdradzał. Ale niestety tak. Tak to był on. Siiri wstała z miejsca i zdenerwowana podeszła do dwójki.
- Witam, kochanie. – powiedziała. Para się od siebie oderwała. – Pamiętasz mnie? To ja, Siiri. Twoja dziewczyna.
- Siiri, skarbie to nie tak jak myślisz… - zaczął.
- Nie? Całujesz się z jakąś laską w miejscu, gdzie się umówiliśmy! To przecież wysztko wyjaśnia! Koniec z nami! – w dłoń wcisnęła mu pierścionek, który kiedyś od niego dostała. – A następnym razem jak będziesz całował się z inną laską, nie rób to przy swojej obecnej dziewczynie. – Siiri szybko odeszła do nich, rzucając krótkie spojrzenia na oczy chłopaka. Myślała, że może podejdzie, zawoła ją, ale tak się nie stało. Przytulił mocniej dziewczynę i patrzył na plecy Siiri.
- Kto to był, misiu? – zapytała dziewczyna u jego boku.
- Nikt ważny, kochanie… nikt ważny… - nie zaszczycił jej spojrzeniem. Przyglądał się postaci niknącej ja drzewami dziewczyny. Powiał silny wiatr. Włosy chłopaka, jego towarzyszki rozwiały się, podobnie jak rozpuszczone włosy Siiri. Dla niej było to jak zakończenie rozdziału w książce zwanej życiem.

Siiri odłożyła pamiętnik i długopis na nocną szafkę. Do rąk wzięła zdjęcie, leżące na ziemi. Przekręciła się na plecy i przyjrzała się fotografii.
- Mam nadzieję, że już nigdy nie zranisz tak brutalnie żadnej dziewczyny, Tomie Kaulitz. Ja nie mam zamiaru przez ciebie cierpieć... - na srebro-zielonej pościeli pojawiła się ciemnoczerwona plama, a na twarzy Siiri zagościł uśmiech.

Tom usiadł na łóżku przeglądając w pamięci zdjęcia ze swojego dziwnego snu. Nie znał tej dziewczyny. Wiedział tylko jedno – dla niego była to pewnego rodzaju przestroga. Musi zakończyć jeden z rozdziałów w jego książce, którą wszyscy nazywali życiem.

No DeLiCjA sie spisałaś.Dal mnie FeNoMeN(coś chyba za czesto to powtarzam,ale co zrobic).
Szkoda tylko ze piszesz same jednopartowki na forum :/
No mam nadzieje ze niedlugo napiszesz cos powaznego,bo dobrze ci to idze...Nie bede ci pisala ze masz talent,bo chyba to wiesz a twoja skromność wtedy nie bedzie miala granic,wiec sie powtorze i napisze tylko jeszcze raz:
FENOMEN - DeLiCjI :]
Kisssssssss Całus.

(...)"Kiedyś kupie nóż i powyżynam wszystkich wkoło kupie nóż zostawie tylko dwoje"(...)

super psecinku :*
od poczatku spodziewałam się szczerze mówiąc jakiejś szmiry o kolejnej zranionej dziewczynie, która popełnia samobójstwo...a tu taaaki suprajs na końcu ;)
jestem mile zaskoczona :P
3maj sie kochana :*

podzielam zdanie shiry
baaaardzo miły suprajs Very Happy

partówka dobrze napisana, pomysł też genialny (szczególnie końcówka) i w ogóle jest extra
życzę wenki buźka
Całus.

Fakt, jednopartówki masz fajne, mogłabyś zacząć pisać wieloczęściówkę Smile

No, ale to już zależy od ciebie Wink

Oł jea! Podobało mi się baaardzooo:*
I świetne zakończenie!! Całus.

Psecinek...
Kochana...
Jaka ja się ckliwa robię, aż mi żal, że miałam ograniczenia względem komputera przez te całe testy.
Tyle zdjęć, tyle opowiadań, tyle zdarzeń...

Twoja jednoczęściówka? Jaka była?
Była inna i to jest pewne, a wiesz dlaczego?
Bo końcówkę czytało się według następujących skojarzeń:
początek fajny... żyletka... znowu... no nie... nie do wiary... to sen... ta żyletka to przestroga... uratowane...

Na przykładzie czekolady:
Początek mnie zaciekawił, ładny opis tam przedstawiłaś - podziałałaś na mnie kuszącym zapachem.
Potem pod koniec wprowadziłaś mnie najpierw na drogę zwątpienia, dałaś posmakować czekolady, której smak już delikatnie zaczął mi się nudzić, ale następnie...
Poczęstowałaś mnie czymś w nowym stylu jak czekolada z mandarynkami, której niedawno po raz pierwszy skosztowałam...
Przepraszam, że przyrównałam wszystko do czekolady, ale wydało mi się to w tej chwili słuszne...

Uważaj tylko na pojedyncze, małe błędy wynikające z pisania... Wiem jak to jest...

Pozdrawiam,
Mavis

Przez ten czat wreszcie skończyłam =)
Zakończenie mnie zaskoczyło... uwielbiam to w opowiadaniach Wink

Opisałaś Toma, właśnie tak jak go wiele osób spostrzega i bardzo ładnie to zrobiłaś ;P
Choć i tak nie wiemy jaki jest na prawde, miejmy nadzieje, że nie jest taki.
Bardzo mi się podobało po mimo tego, że musiałam je czytać z przerwami Very Happy

Piękne ^^ Już sam tytuł mnie przyciagnął, bo zazwyczaj nie czytam opowiadań, a tu wchodze w Proze i widze taki inny tytuł- weszłam, przeczytałam...no i spodobało mi się.
Świetne ^^ Cium ;*

Mavis - to znaczy, ze ci się podobała? Bo ja jestem blondynką i trochę nie zaczaiłam o co choidz ^^'

Dzięki wszytkim za dobre opinie o moim opowiadanku. Już piszę kolejne, bo mam juz pomysł, tylko jakoś zdań nie mogę sklecić. No cóż, pech...

wrrrr no i znowu mam ochotę komuś przywalić... jego inicjały to T.K.!

Tak, Tak, Tak!
Jestem całkowicie za!
Nie tylko ja zauważam dziwne nawyki TK
Blee... No dobra, zostawiam go w spokoju.
Podobało mi się strasznie, po trzech tych.. no.. aa.. jednoczęściówkach jestem całkowicie do Ciebie przekonna, ale przeczytam jeszcze dwie, bo jestemciekawa, co jeszcze ciekawego mogłaś wymyśleć...
Opo jest tak cuoownie napisane...
Szczególnie ten koniec... Sen.
Mamoo...

Kooochaaamm ;*

Gość

psecinek... to było cudowne... zaniedługo popadne w kompleksy Sad

piszesz świetnie... pogratulować talentu... padam do stóp Smile

Psecinek...
To było takie dziwne. Okryte tajemniczością.
Swietnie napisane.
No i nie wiem co więcej powiedzieć.
Że mi się podoba?
To za mało powiedziane.
Że masz talent?
Ty to wiesz.
Że jesteś wspaniała?
Jesteś.
Na nic więcej mnie nie stać.
Całus.