"Der Augenblick" - 11...

Sacrifice -to Ty? Kochana, to naprawde Ty? Nie wierze... Balam sie, ze ucieklas. Ze mnie zostawilas. Ze nie chcesz mojej chorej milosci. ALe jestes i Bogu za to dzieki. Mysle, bede myslec, bo kiedys nie myslalam. Ostatnio wiele sie zmienilo. Dziekuje, ze jestes:)

Sandy Strix -wyslalam Ci te fragmenty, a odpowiedz masz na thpoland.

Beata -nie mow mi tak prosze... rumienie sie. Ja nie umiem pisac, ale poudawac mozna zawsze! Dzieki wielkie i pozdrawiam.

Życie jest jak płomień palącej się świecy. Zostanie zdmuchnięty, lub dotrwa do końca, lecz zgaśnie na pewno.

Tak twierdzę i będę tak mówić ,bo to prawda ! Nie musisz się rumienić,bo dochodzisz do perfekcji.Przeczytaj mój komentarz na swoim blogu.Chociaż dopiero od 10 odcinka,ale nie mogłam się powstrzymać żeby nie przeczytać.

piekne piekne piekne!!!!!!!!!!!

booze poprostu nie wiem co napisac^^

Całus.

DDM jestes wielka ziom to jest swietne!!! rozblywam sie czytajac twoje opowiadania Smile

oby tak dalej!! pozdro kc:* Całus.

Ta część ze wszystkich najbardziej we mnie uderzyla...wzruszyła. Nie wiem czemu moze przez humor jaki mam? Ale piękne...

Im dłużej czekam , tym bardziej jestem spragniona i delektuję się potem każdym słowem, jak wyrafinowaną pieszczotą ,ale ulituj się wreszcie ...

wybacz DDM ja zapomniałam chyba o wszystkich twoich opowiadaniach. Jeszce pamiętam, że przeczytałam chyba z cztery części tego i wypociłam taaaaki długi komentarz i nie chciało mi go wysłać Sad

To opowiadanie jest fantastyczne Very Happy

To taki telegraficzny skrót wszystkiego co chciałam ci przekazać Wink

Dla:
Kamy, bez ktorej to by nigdy nie powstalo...
Sandy Strix - kochanej istotki...
Beaty - najwierniejszej czytelniczki...
Sacrifice & Nemesis - moich mistrzyn...
______________________________________________________________________

~7,5~ "Die Hoffnung"

"Im blizej spełnienia marzen, tym blizej gwiazd. Dotknijcie razem księzyca, spacerujcie po mlecznej drodze zycia."

"-Przepraszam, mozna?
-Tak, nie krępuj się...
-Ja tylko na chwilę, zaraz sobie pójdę..."

Wiatr i drzewa, wiecznie szepczące te same słowa. Małe listki wesoło chwiejące się przy lekkich podmuchach. Unoszą się i opadaja, w nieustającym tancu z morską bryzą. Niczym para kochanków, razem od wieków. Znają się doskonale, lecz nie nudzą się sobą. Potrafią odkryc razem cos nowego, kazdego dnia. Nie mają oczu, a widzą więcej, niz przypuszczamy. Widzą za duzo, roniąc skryte łzy, spod powiek zieleni...

Carmen wpatrzona w widok ze szpitalnego okna, rozmyslała nad kolejnymi słowami. Trzymając w reku długopis i dosc gruby zeszyt, notowała swoje spostrzezenia. Z kadego dnia i nocy. Kazdego promienia słonca i kropli deszczu. Pisała, bo tak było łatwiej wyzwolic się spod panowania ciszy, wsłuchując sie w rytmiczne uderzenia długopisu o kartkę. Natłok mysli nie dawał jej spokoju. Podniosła wzrok i utkwiła go w spiącym naprzeciwko Danielu. Czuła się okropnie widząc jego smutną twarz . Nawet pogrązona w głebokim snie, ukazywała wszystko, co jest w srodku chłopca. Juz niedługo moze się to zmienic, w koncu znalazła się dla niego nadzieja. Mimo to, nikt nic nie mówił.
Nagle słychac ciche pukanie. Wzrok Carmen przenosi się w stronę wejscia do pokoju.
Dostrzega lekko rozwiane, czarne włosy Billa. Chłopak usmiechajac się szeroko, po cichu zamyka za sobą drzwi.
-Jeszcze spi? -zapytał podchodząc do malucha.
-Tak. Nie budz go narazie, musi się wyspac -powiedziała obserwując bruneta.
Bill delikatnie przejechał dłonia po głowie spiącego Daniela. Usmiechnął się sam do siebie, po czym usiadł obok Carmen.
-To chyba najsłodszy widok na swiecie... -stwierdził.
-Tak, zupełnie jak aniołek. Miał cięzką noc -odpowiedziała smutno.
-Co się stało? -Bill zatrzymał na niej nieco zmartwione spojrzenie.
-Wymiotował po zarzyciu leków. Nie wiadomo dlaczego -dziewczyna bezradnie opusciła dłonie na łózko.
Wykonując ten gest Bill dostrzegł mały błysk w okolicy jej dekoltu. Była to niewielka podobizna Matki Boskiej, na srebrnym łancuszku. Czarnowłosy wyciagnął rękę w stronę dziewczyny i chwycił wisiorek w dłon.
-Co robisz? -zapytała zdziwiona.
-Bardzo ładny -przypatrywał się mu w skupieniu.
-Jedyna rzecz, która mam z domu. Gdy rodzice mnie zostawili miałam dla siebie tylko to -wyznała wpatrując się w zakłopotaną twarz Billa.
-Jestes wierząca? -zapytał po chwili.
-Tak, choc moi rodzice nie byli. Sama trzymałam się w swiadomosci, ze jest ktos nad nami -wyjasniła biorąc medalik z ręki bruneta.
-Bill!!! - usłyszeli głos małego chłopca.
-Hej, juz nie spisz? -zapytał Kaulitz obserwując jak malec ociera zaspane oczy.
-Jestes sam? A gdzie Tom? -Daniel podbiegł do niego.
-Przyjdzie trochę pózniej, bo... yyy... -Bill zaczął się plątac.
-Ma cos do załatwienia - dokonczyła za niego dziewczyna.
-No własnie -podziękował brunetce wzrokiem.

Potrafił kłamac, ale nie zawsze przychodziło mu to z łatwoscią. Tym bardziej, gdy chodziło o osobę, która znaczyła cos dla niego. Daniel bez wątpienia stał się taką osobą. Jego usmiech, błysk w oku i pełen zyczliwosci głos, sprawiały, ze niemozliwym było skrzywdzic go w jakikolwiek sposób. Czy to nie dziwne? Komus obcemu jest trudno, ale matka nie miała z tym trudnosci. Zostawiła dziecko, które pragnęło byc tylko kochane. Poczuc odrobine ciepła. Czuc, ze komus zalezy na jego zyciu. Znalazł to u obcych ludzi, spotkanych zupełnie przypadkiem. A mówi się, ze matka jest tylko jedna...

"-Miałes tu byc tylko chwilę!
-Przepraszam, zagapiłem się...
-Więc zostan na zawsze.
-Nie mogę, przeciez się spieszę..."

Kolejna para. Cisza i czas. Sprzymierzency, tacy sami, a jednak inni. Znienawidzeni i kochani. Wypełniający nawzajem swoją pustkę. Cisza wplatająca swoj niemy krzyk w miarowe tykanie zegara. Czas stojący w miejscu. Ukradkiem rzucane spojrzenia, gubiące się w gęstym powietrzu.
***

-Gustav, Georg? Juz jestescie? -Tom otworzył drzwi ze zdziwieniem.
-Tak nas witasz? Mamy się wrócic? -Georg klepnął go w ramię i wszedł do srodka.
-Nie! Dobrze was widziec, rozgoscie się -wciąz zaskoczony zamknął drzwi za goscmi.
-Jest Bill? -zapytał Gustav rozglądając się po pokoju.
-W szpitalu. U tego chlopca, o ktorym wam mówiłem przez telefon -wyjasnił nalewając im wody.
-O co tu własciwie chodzi? Mamy zagrac na cel dobroczynny, tak? -zapytał tym razem Georg.
-Tak. Daniel i Carmen maja raka zołądka. To ich jedyna nadzieja. Zagramy mini koncert w holu szpitala, a dochód ze sprzedanych biletów przeznaczymy na ten cel. Rozstawimy tez stoiska z naszymi płytami i koszulkami. Przede wszystkim pomozemy im, a przy okazji... zespołowi -Tom usiadł za stołem wpatrując się w szklankę z wodą.
Przezroczysta ciecz falowała pod wpływem kołysania szklanki przez chudą dłon dredowatego. Zaczął się zastanawiac nad czyms, na co nie zwrócił wczesniej uwagi. Jego mysli powoli opadały na dno. Uderzyły w szkło. Zdał sobie sprawę, ze ich pomoc moze zostac odebrana w dwuznaczny sposób. Dobry uczynek lub próba zdobycia jeszcze większej sławy. Chęc pomocy innym i zwykły egoizm. Dwie skrajne przeciwnosci, obok siebie.

-Tom? Wszystko w porządku? - z zamyslenia wyrwał go głos Gustava.
***

-... i mama nic o tym nie wiedziała. Chciałem powiedziec jej wczesniej, ale bałem się, ze się nie zgodzi. Strasznie bolało, ale jestem zadowolony. Pamiątka na całe zycie -opowiadał Bill.
Carmen uwaznie słuchała kazdego jego słowa. Rzadko miała okazje porozmawiac z kims z zewnątrz. Brunet wydawał się jej bardzo ciekawą postacią. Niewiele o nim wiedziała, ale polubiła go. Jego ciepły wzrok i szczery usmiech wzbudzały zaufanie.

"-Idę juz, do zobaczenia.
-Nie odchodz... proszę...
-Muszę, ale pamiętaj, ze wrócę.
-Będę tęsknic..."

Trzy pary się zegnają. Wiatr i drzewa, ich ostatni taniec. Cisza i czas, ostatnia rywalizacja o zapełnienie pustki. Słonce i morze, w ostatnich objęciach dnia...

***
Przepraszam, ze taka beznadzieja.
Prosze o wyrozumialosc.
Polówka parta, bo weny brak.

FERST PO RAZ DRUGI!

Oł jea, oł jea <tanczy na stole i macha tyłkiem>
Tyryrytytyryrry

Dobra piszmy o opowiadaniu. ~ddm musze z radością w głosie powiadomić Cię, że Twój styl isania bardzo bardzo sie poprawił. Jest idealnie. Nie za dużo opisów, w samr az. Dialogi. I ta kursywa, coś odmiennego i milego dla oka. Wiesz, ze moglabym zatapiac sie w twoich slowach, tylko daj wiecej, krzycze o wiecej!
Tylko wiesz, że uderzył mnei ten egozim. Nie jest zwykły! Cholerny, pieprzony egoizm. Rzerowanie na innych, na problemie, na czymś co tak bardzo wciska cię w fotel. Przypinasz je pasem egoizmu. Zasikasz coraz bardziej. Nie wyobrażalny ból. Wiesz, że tene goizm powinno zamknąć się w więzieniu, ależ on jest doskoanły... Uciekły przez metalowe kraty. Taaak.
Ale opowiadanie wyjątkowe z tą aurą tajemniczości.

piekne!!!!!!!!!!

normalnie nie wiem co powiedziec!

poprostu piekne!! Całus.

Żarty jakieś ? Wcale nie uważam ,żeby brakowało Ci czegokolwiek z cech potrzebnych do pisania takich opowiadań.Dla mnie odcinek jak zawsze świetny, no i oczywiscie te dialogi zewnetrznej natury-piękne! Szkoda tylko ,że tak króciutko ,ale skoro to tylko połówka,to wybaczam !

Będe bardziej kreatywna i sprobuje napisać drugi komentarz ^^
Hah to nie ja to prysznic xD

Śliczne jak zwykle opisy oraz Twoj cytat.
Cudowne.
I się powtórze, że zakochalam się w Twojej twórczosci, ale to wiadomo Wink

I tu rownież nie wyraziłam tego co czuje... Rolling Eyes

Ah normalnie Cię kocham Całus.

DDM beznadziejne?? Nie to jest boskie! Nie ma to jak sliczne opo pelne smutku i radosci zarazem z samego ranca Smile

DDM mam nadzieje ze bedziesz mnie tak zaskakiwac jeszcze wiele razy Smile

nie wiem co pisać... wiem, że to oklepany tekst, ale... no po prostu piękne Smile