"Cierpienie zaczyna się tam, gdzie miłość"-koniec

Jakie to dziwne??? Niby Rity nie ma, ale wszystko sie kręci koło niej... Cos mi się wydaje, że to tanija ja zabiła Smile

pryczka -nie martw sie, Tanja jest niewinna... Skad ci to do glowy przyszlo? Hehehe:) Jeszcze ze dwa odcinki z gadaniem o Ricie, a potem wszystko sie zmieni. Nie wiem czy wiesz, ale zblizamy sie do konca, jeszcze 9 odcinkow...

DDM kiedy nastepna czesc??
oby jak najszybciej Smile

A ja bylam pewna, ze juz dzis dacie mi spokoj...
Mylilam sie...
Dobra...
Jak chcecie to dam jeszcze jedna dzis, ale to bedzie ostatnia, a wtedy jutro dam tylko jedna. Chcecie tak?

no ok wlasciwie Smile

dawaj dawaj Smile

Nie wiem jak wy, ale na drugim forum wszyscy przy tym plakali. Nie mam pojecia dlaczego, ale zobaczymy jak wy zareagujecie...

Odcinek#22

Dredowaty wszedł do domu trzaskając mocno przy tym drzwiami. "Jestem skonczonym idiotą! Jak mogłem cos takiego powiedziec..." -powtarzał sobie. Nie potrafił zrozumiec co się z nim dzieje. To nie było zwykłe pomylenie imion, on wierzył, ze to ona, czuł ją.
-Gdzie byłes tyle czasu? -usłyszał głos brata, który po chwili stanął przed nim.
-Oddałem Tanji sweter... -spuscił wzrok i usiadł przy stole w kuchni.
-Tyle czsu? Słyszałem kiedy wyszłes, obudziłem się wtedy... -Bill wyczuł, ze cos jest nie tak.
-Jestem debilem... ona pewnie nie chce mnie teraz znac... -powiedział chowając twarz w dłoniach.
-Co się stało? -Bill usiadł naprzeciwko ciekawy co gnębi brata.
-Przytuliłem Rittę, a to była Tanja... -powiedział tępo wpatrując się w stół.
-Nie rozumiem, mozesz nieco jasniej -brunet był okropnie ciekawy o co chodzi.
-Opowiedziałem jej o wszystkim, zwierzyłem się, a potem objąłem. Ona tak bardzo przypomina mi Rittę, ze myslałem przez chwilę, ze to ona. Zacząłem mówic, ze ją kocham, gładziłem jej plecy, miałem ją przy sobie. Boję się, ze Tanja się za to na mnie obrazi, ze wszystko popsułem... -mówił załamującym się powoli głosem.
-Przeciez ona nawet nie jest do niej podobna! Jak mogłes je pomylic? -czarnowłosy patrzył ze zdziwieniem na brata.
-Nie wiem! Ona mi ją strasznie przypomina! Zalezy mi Tanji, sądziłem, ze ona pomoze mi zapomniec. Tymczasem patrząc na nią mam cały czas przed oczami Rittę... Gdy przyszedłem do jej domu prawie ją pocałowałem, tak byłem otumaniony. Co ja mam teraz zrobic? Nie chcę jej stracic, ona chyba mnie polubiła... -mówił dalej nie podnosząc wzroku.
-Napewno się nie obraziła. Dlaczego ty robisz wszystko od razu? Daj trochę czasu sobie i jej! Tyle razy ci mowiłem, ze z dnia na dzien nie zapomnisz. Nic dziwnego, ze widzisz ją wszędzie. Musisz przyjąc do wiadomosci, ze ona umarła, bo dopiero potem będziesz mógł zapomniec i pomyslec o innej. Teraz to nie ma sensu, skrzywdzisz ją i siebie. Znam Tanję długo, wiem jaka jest. To strasznie wrazliwa dziewczyna, ona chłonie wszystko co się dzieje wokół niej -głos bruneta zabrzmiał wyjątkowo powaznie.
-Jak mam zapomniec? Poradz mi cos! Ty jakos sobie poradziłes, moze mi tez to pomoze? -starszy blizniak znów poruszył delikatny temat.
-Ja znalazłem sposób na wspomnienia i cierpienie. Sam nie wiem jak, ale pomogło mi. Wciąz pamiętam, ale to juz nie sprawia mi takiego bólu. Chcesz spróbowac? -jego brew uniosła się do góry.
-Co to za sposób? Jesli moze pomóc to oczywiscie, ze tak... nie wytrzymam dłuzej -podniosł wzrok i wlepił go w blizniaka.
-Więc chodz, pokazę ci o co chodzi -pociągnął go za rękaw do ogrodu.
-Po co mnie tu przyprowadziłes? -zapytał zdziwiony.
-To miejsce odgrywa dla mnie bardzo wazną rolę, gdy myslę o Ricie. Wiele razy siedząc tu myslałem o niej, dlatego tu było mi najłatwiej zapomniec. Zakopałem tutaj wszystkie zdjęcia i rzeczy, które mi ją przypominały. Poczułem ulgę i myslę, ze ty tez powinienes isc w miejsce, które ci się najbardziej z nią kojarzy i zrobic to samo. To moja rada -wytłumaczył rozgladając się po trawniku.
Tom popatrzył na niego z niedowierzaniem. Wątpił, by to mogło mu cos pomóc. Miał tak poprostu zakopac te wszystkie cenne i wartosciowe dla niego pamiątki?
-Jestes pewien, ze to dobry pomysł? W sumie to nie mam nic do stracenia... -zaczął się głębiej zastanawiac.
-Nie wiem, czy tobie to cos pomoze, ale ja czuję jakbym się odrodził na nowo. Jezeli nie będziesz w kółko patrzył na rzeczy, które ci ją przypominają, zapomnisz, zobaczysz jak szybko! Pozbądz się wszystkiego. Pomysl o takim miejscu, które by się nadawało, spakuj rzeczy i idz. Najlepiej sam, wtedy będzie ci łatwiej -brunet poklepał go po ramieniu.

Starszy Kaulitz zaczął zastanawiac się nad odpowiednim miejscem. "Moze nasza pierwsza randka? Nie, to przeciez było w Berlinie....za daleko, by teraz jechac..." -pierwsza mysl. Dalej poszukiwał w pamięci miejsca godnego złozenia jego najcenniejszych skarbów. Musiało byc to cos, z czym związany jest emocjonalnie. Starannie sortował wspomnienia, wydarzenia, a brat z uwagą przyglądał się jego twarzy. W koncu Tom dostał olsnienia..."najlepiej tam, gdzie się wszystko zaczęło" -kolejna mysl.
-Juz wiem, pójdę do lasu, na tamtą polanę. To chyba najodpowiedniejsze miejsce. Co o tym sądzisz? -zapytał bruneta.
-Dobry pomysł. Napewno ci się uda, musisz w to wierzyc -chłopak odszedł zostawiając go samego.
Tom bez chwili namysłu udał się do pokoju, ktory dzielił z bratem w poszukiwaniu jakiegos sporego kartonu. Fakt, ze tych drogocennych pamiątek było raczej duzo. Zaczął uwaznie pakowac wszystko co było na widoku. Zdjęcia, albumy, prezenty, płyty i kasety - wszystko wylądowało w pudle. Wykasował jej numer telefonu i wszystkie wiadomosci. Została tylko jedna rzecz, ta najtrudniejsza...

Zamknął karton, wziął go pod pachę i wyszedł z domu. Delikatny wietrzyk przyjemnie muskał jego policzki, nakladając na nie czerwoną barwę. Słonce oswietlało pustą ulicę. Miasteczko wydawało się jeszcze spac, jakby nie wiedziało o nadejsciu nowego dnia. Tom szedł pewnym krokiem przed siebie mając nadzieję, ze nie stchórzy i nie zawróci. Poruszające się dzieki podmuchom wiatru liscie drzew, kłaniały się przed przechodzącym chłopcem. Kzady wydawał się jakby szeptac do drugiego, by razem z nim zatanczył w powietrzu. Zapach kwiatów roznosił się wszędzie. Szczególnie koło parku nasilił się wyjątkowo. Tom minął to miejsce i kolejny raz wszedł na sciezkę prowadzącą wprost na lesną polanę. Droga dłuzyła mu się wyjątkowo. Chciał byc juz na miejscu, lecz za kazdym razem wyłaniał się przed nim kolejny zakręt. Gdy w koncu minął ten ostatni, wszedł na znane i tak pamiętne mu miejsce. Postawił na ziemi karton i rozejrzał się wokół siebie. Było tam bardzo cicho i spokojnie. Nawet wesoły swiergot ptaków, był ledwo słyszalny. Stare, ciemne, wysokie drzewa szczelnie zagłuszały kazdy dzwiek. Tom podszedł do jednego z rowów otaczających polanę. Niepewnie chwycił w dłonie karton i trzymał go przez chwilę nad dołem. Zacisnął mocno powieki i znów zobaczył krótki film...

"To zdjęcie zawsze nos przy sobie...chce bys miał mnie zawsze tak radosną jak tu"
"Nie mogę tego przyjąc...to musiało byc strasznie drogie Tom...nie mogę"
"Jak będziemy juz starszy i brzydcy obejrzymy tę kasetę razem, obiecuję ci"

Ostatni raz spojrzał na to wszystko i puscił pudło. Poleciało ono na samo dno głębokiego rowu, po czym Tom dodatkowo przysypał je liscmi. Odszedł kilka kroków do tyłu i złapał się za głowę. Jego oddech był niespokojny, czuł jakby zrobił cos strasznego. Schylił się i zerwał z ziemi pojedynczo rosnący kwiat o wyrazistej czerwonej barwie. Wpatrywał się chwilę w niego po czym rzucił w miejsce wszystkich pamiątek. "Oni pochowali cię kilka dni temu, teraz pochowałem cię ja" -wyszeptał i otarł z policzka pojedynczą łzę, która nie paliła go tak jak inne, lecz przyniosła zbawcze dla duszy ukojenie.

Jak zwykle super itp.itd. ale musze Cie skrytykować(Boże po tym będe musiała chodzic do psychoanalityka)Sorry,ale jestem na to uczulona .... nie "wyszłeś" tylko "wyszedłeś" wwiem że to drobnostka ale cóż...Jezu , ktoś zna dobrego psychiatrwę?DDm, jestes moim Guru!!!!!!!!!!!!! Całus.

Edit: Nie no,byłam taka rostrzęsiona,że nawet nie zauważyłam że jestam pierwsza:*

ahhh piekne jak zwykle zreszta Very Happy

azz lezka sie zakrecila w oku !!!!!!!!!

Całus.

Ludzie kochani! Jakie to smutne;(! Nie wiem czemu, ale ja nie umiem płakać przy opowiadaniech, chodzby były nie wiem jak smutne i wzruszające! Tylko jak oglądam filmy lub coś w realu to potrafię się wzruszyć! Aaaaaaaaaa! Czyżbym nie miała serca;(
Jakie to smutne! To opo jest genialne! Daj kolejną część DDM! Pilis! To mnie wciąga jak wir! To jest świetne!!

kurcze ja sie poplakalam..... to jest piekne!!!! czekam na jeszcze.. wiem wiem jutro bedzie tylko 1 czesc Smile

pamietam

pozdro!!!
popieram Ashley!!!

extra tylko tyle zdołam powiedziec Crying or Very sad

ah...świetne.... Smile

No to specjalnie dla moich wiernych czytelniczek...

Odcinek#23

Szare chmury spowiły nieskazitelnie czyste do tej pory niebo. Zasłoniły słonce, nie pozwalając dłuzej piescic okolicy jego promieniom. Wiatr ustał. Nastała głucha cisza w której Tom słyszał tylko bicie swojego serca. Rytmiczne uderzenia stawały się coraz spokojniejsze. Chłopak doznał wyjątkowego uczucia harmonii. Czuł jakby pokonał cos, co od dawna wstrzymywało mu oddech. Wyprostował się i nabrał pełną piers powietrza. Teraz poczuł, ze czas wracac, ze czeka na niego brat. Poczuł, ze to juz koniec, a moze dopiero początek?

-Bill! Gdzie jestes? -zawołał wpadając do domu, lecz nikt nie odpowiedział. Po chwili usłyszał czyjes głosy dochodzące z pokoju. Nie chciał podsłuchiwac, ale mimo to stanął obok wejscia.
-Nawet nie wiesz jak ja się poczułam... to było okropne... -usłyszał damski głos.
-Zobaczysz, ze wszystko się ułozy... on nie zrobił tego specjalnie. Miał wyrzuty sumienia, gdy wrócił do domu. Uwierz mi, ze jesli poczekasz, nie pozałujesz -tym razem odezwał się jego brat.
-On o niej nie zapomni, a ja nie chcę cierpiec. Gdy wróci przekaz mu, ze moze zapomniec o tym co się wydarzyło. Nie mam zamiaru go męczyc... -mówiła, a jej głos załamywał się powoli.
-Przeciez się w nim zakochałas, chcesz się poddac? To nie w twoim stylu, przeciez ty zawsze walczysz do konca, nawet gdy nie ma juz nadzieji! -Bill złapał ją za ramię i przyciągnął w swoją stronę.
-Tak będzie lepiej dla niego... Moze i cos do niego czuję, ale on napewno tego nie odwzajemni, nigdy! Tamta silna i wytrwała Tanja juz nie istnieje, zmieniłam się. Ty byłes silny, więc ja tez. Tom jest słaby, więc ja... -z trudem powstrzymywała łzy. Nie zdązyła dokonczyc, gdyz Tom wkroczył do pokoju. Nie mógł wytrzymac słysząc te słowa, musiał cos zrobic.

Oczy bruneta i dziewczyny zwróciły się w jego stronę. Tom podszedł do Tanji i spojrzał jej głęboko w oczy. Bez pamięci zatopił się w ciepłej, zielonej barwie jej tęczówek. Teraz juz wiedział, był pewien tego, kto przed nim stoi. Zaczął się jej przyglądac. Długie, czarne włosy opadały jej na ramiona siegając prawie do pasa. Podziwiał błysk w jej oczach, błysk strachu. Bała się co teraz nastąpi, co usłyszy, co on zrobi. Spodziewała się wszystkiego, ale nie tego...
Na twarzy dredowatego pojawił się usmiech, szczery i bezteroski. Lewą dłonią przejechał po policzku dziewczyny zagradzając drogę spływającym łzom. Ona stała jak zaczarowana obserwując ten zjawiskowy widok, jego usmiech tylko dla niej... Pozornie to tak niewiele, jednak w tamtej chwili był on dla niej niebem na ziemi. Bill widząc co się dzieje po cichu wycofał się zostawiając ich samych. W duchu cieszył się, ze tak wyszło. Para wpatrzonych w siebie nastolatków nie wytrzymywała dłuzej panującej ciszy.
-Tom... wiesz na kogo patrzysz? -niepewnie zapytała.
-Wiem Tanja i tylko to się liczy, proszę nie mów juz nic... -wyszeptał i złapał ją za rękę. Jego ciepła dłon przyjemnie dotknęła dziewczynę. Zadrzała, a on to poczuł. Zblizył się do niej jeszcze bardziej. Wtulił się w nią, a ona przestała płakac. Rózne emocje targały teraz jej duszą. W jej umysle, tak doszczetnie zdeptanym, rodziła się nadzieja. Czuła jakby ktos zasiał tam małe ziarenko. Jego ciepło otuliło jej ciało -ktos podlał ziarenko. Jego oddech ogrzewał jej szyję -promyk słonca oswietlił ziarenko.
-Wybacz mi Tanja, ja juz zrozumiałem -wyszeptał, a ziarenko zaczęło kiełkowac.
-Wybaczam... -jedno słowo dziewczyny, kolejny usmiech na twarzy chłopaka, malutki pęd wzbił się ku niebu.
-Chcę spróbowac, jesli nadal jestes zainteresowana naszą znajomoscią -kolejne słowa, roslinka zakwitła.
-Chcę... oczywiscie, ze chcę... -padła odpowiedz.
Okazały kwiat nadzieji wznosił swe delikatne płatki ku górze. Mimo, iz gleba nie była urodzajna, on wyrósł piękny i duzy. Najwazniejsze są silne korzenie, które on głęboko zakotwiczył w jej umysle. Starannie pielęgnowany szybko nie zwiędnie...

ok no wiec zobaczyla, przeczytalam i jestes pozytywnie zszokowana. Taki nawrot sytuacji Smile

pikne poprostu Całus.

Juz dodalam, przed twoim postem:)