11 Aleja - Czas i Szczęście - cześć druga, ostatnia

Kolejne opowiadanko by psecinek! Tym razem zostałam natchiona pewnym filmem który oglądałam. Tak po części. Miejmy nadzieję, że się Wam spodoba. Dedykacja:

Ferli - bo Cię kocham Całus.

Sandy - bo jesteś tlenem xP Przynajmniej moim!

shira - bo jesteś jedyna w swoim rodzaju

April - bo lubie się z ciebie nabijać... Ape xP

Kama i MeDi - za to forum

"11 Aleja"

Co wydarzyło się na 11 Alei? Dobre pytanie. To dość długa historia, w końcu zajęła… 7 lat mojego życia. 11 Aleja wcale nie była takim przytulnym miejscem jak pozostałe. Nie rosły tam kwiatki, a trawa? Jedyna trawa była tam palona. Przez nastolatków. Kiedyś i przeze mnie. Spróbowałam raz. Odstawiłam. Dziwisz się, że tak spokojnie o tym mówię, prawda? A czego mam się wstydzić? Musiałam tam jakoś przetrwać, a to był jedyny sposób. Nie wstydzę się tego. Tego, że kiedyś byłam narkomanką. Fajki? Na porządku dziennym. Zabierałam starszym. Matka paliła, czasem jej zabrałam dwa czy trzy. Nie orientowała się. Wypalała kilka paczek dziennie. Narkotyki? Kupowałam sama. Czasami. No nie patrz się tak na mnie! Ojciec brał. Wiesz, z jakiej rodziny pochodzę, prawda? Ile lat się z nim nie widziałam? Jakieś… nie wiem. Za dużo. I wcale za nim nie tęsknię. To nie jest mój ojciec, ile razy mam ci powtarzać! Ja nie mam ojca. Ojczyma też nie mam. Wychowała mnie matka. A tak szczerze, to wychowałam się sama. Kiedy miałam 15 lat, matka dopiero zobaczyła co się ze mną dzieje. Przeprowadziłam się tu, byłam na tym pieprzonym odwyku. Zapomniałam, miało być po kolei…
Kiedy tylko zamieszkałam w Berlinie nie mogłam się odnaleźć w tym wszystkim. Nikt mnie nie dostrzegał, a matka włóczyła się jak cień po domu, czasem była pijana. Ja leżałam w łóżku, w środku nocy wysłuchując kłótni tych, który ja nazywałam rodzicami. W dzień, przynajmniej przez kilka początkowych lat mojego pobytu, chodziłam do szkoły. Tam poznałam Sally. Była w moim wieku. Tak, to ona mnie w to wciągnęła. Mieszkała niedaleko mnie, zaproponowała, że pozna mnie z jej kumplami. Zgodziłam się, nie miałam nic do stracenia. Potem… co było potem? Poszłam na 11 Aleję. Razem z Sally. Poznałam się ze wszystkimi. Ktoś zaproponował mi fajki. Odmówiłam.

- Co ty robisz?! Oszalałaś?!
- Nie palę! Nie rozumiesz tego?!
- Jeżeli chcesz przetrwać, musisz być taka jak ja!

Miałam wtedy… prawie 14 lat. Po raz pierwszy sięgnęłam po fajki w dniu moich 14 urodzin. Czy żałowałam? Wtedy nie. Poczułam się lepiej, jakby coś spadło mi z serca. Narkotyki? Pojawiły się w moim życiu chwilę po papierosach. Nie, pić tak często nie piłam. Ale dawałam sobie w żyłę praktycznie codziennie. Palić też. Kilka fajek. Może 5 czy 6… myślisz, że interesowałam się moim życiem? Moim całym życiem była 11 Aleja i ci ludzie, którzy byli dla mnie jak rodzina. A o tym co się działo, kiedy nie miałam kasy, nie chcę mówić. Brzydzę się tym. Brzydzę się sobą. Czemu to robiłam? Bo musiałam. Nie miałam kasy, a chciałam mieć narkotyki. A mój najlepszy przyjaciel, którego traktowałam go jak brata, był dilerem. Miał 24 lata. Myślałam, że da mi ot tak, ale nie. Jeśli chodziło o amfę i tym podobne był bezwzględny.

- Marc, błagam cię. Zaraz wykituję.
- Sorry, ale nie mogę.
- Marc…
- Dobra pod jednym warunkiem.
- Jasne, jakim?

Dalej wiesz, co było. I tak było często. Musiałam się z nim pieprzyć, bo chciałam mieć narkotyki. Nigdy sobie tego nie wybaczyłam, kiedy wsadzili go do więzienia. I nie o to, że był dilerem. Bo się ze mną kochał. Ile teraz ma lat? 26 lub 27 lat. Nawet nie wiem czy jest teraz na wolności. Nie widywałam się z nim. Dlaczego? Nie wiem. Bardzo nam go brakowało. A zwłaszcza mi. Przecież to przeze mnie! Co było potem? Chwilę po odesłaniu Marca do więzienia stąd wyjechałam. Na odwyk. Matka chciała, aby chociaż ja miała normalne życie. I tak je sobie zwaliłam. Sama. Bo raz zajadałam. Potem poznałam ciebie. Dalszą historię już znasz…
- Dlatego tam jedziemy, prawda? – zapytał.
- Tak.
- Po co ci ja jestem?
- Oh, Bill. Bo jesteś dla mnie ważny. Bardzo ważny.
Pociąg zajechał na stację. Tu zaczęła się kolejna historia o 11 Alei, ale ją opowiam kiedy indziej.

Hm...
Podobalo mi sie.
Moze nie bylo o TH, ale z pewnoscia przykulo moja uwage.
Kocham ten styl. Ostre slowa, ktore trafiaja do mnie najlepiej.
Ciekawa fabula. Przeslanie, glebszy sens.
Gratuluje.
Chetnie przeczytam cos jeszcze. Czekam na kolejne dziela, a teraz odejde, jak zawsze pokorna i oddana:
~ddm

Ale samczek:) Brawa na stojąco!! Psecineczku kochany, przepięknie to napisałaś Smile

Dziękuję bardzo, bardzo, bardzo Całus.

Krótko-bo mam zwalony dzień w pracy-bardzo mi się podoba .

Bardzo mi sie podoba. Głębokie, życiowe... Ja bym tak nie potrafiła napisać. Naprawdę. (ja to w ogóle nie umiem pisać). Nie wiem jak to określić: było jedyne w swoim rodzaju. Takie oryginalne. Jeszcze nigdy nie czytałam czegoś w takim stylu. Dlatego mi się spodobało.
Całuję Całus.

pa

Ta koncówka. Wcale sie nie spodziewałam, ze umieścisz tu Billa.
Powiem Ci, ze to było bardzo ciekawe. I oprócz tej końcówki, bardzo, ale to bardzo realistyczne. Widać, że nawet dziecko może się uzależnić...
Ich liebe deine jednopartówki^^ Całus.

Pozdrawiam...

A ja jestem głupia i poproszę o nową część Very Happy

W ogólę się nie kapłam, że to jednopartówka - so sorry :] Ja tegest, nie czytam opowiadań, tym bardziej jednocześciówek... ale niektóre czytam, bo... bo jestem Ape XD
Dobra koniec moich zamotanych wypowiedzi. Mogę Ci powiedzieć, że masz taki ciekawy styl pisania... tak mocno i dobitnie... Chyba musze przeczytać jeszcze coś twojego... Idę szukać... a wiem.. widziałam coś z Piżamą... już mnie tu nie ma xD

ah ty mój Pancerniku xD
jesteś kochana, że to napisalaś...
uwielbiam taki rodzaj literatury...
podoba mi się ten styl...
lubuję się w "prawdziwym świecie"
poswiecam kazdą sekundę na własnie takie dzieła...
a czemu każdą?
bo ja tym w pewnym sensie żyję...
żyje nieobliczalnością, szaleństwem i straszną prawdą...
od pewnego czasu żywie sie tego radzaju światem...
kocham cię za to :*

zanosiło się na opowiadanie bez TH Razz

ale i tak jest super opisane, a tytuł od razu przyciągnął moje ślepe oko Razz

Wiesz psecinek to było coś innego... Nie czepiam się, że TH prawie nie było no bo po co?? Był tam Bill... A zakończenie było śliczne Razz

Troche krótka ta jedno partówka ale było warto ją tu dać bo jest świetna... Buziam.

zgadzam się z Kamis Wink

a co do końcówki to ja czekam kiedy opowiesz dalszą część bo mnie ciekawośc zżera!! napisz następną jednopartówkę o tym co ma być dalej nooo!! przez ciebie będzie mnie to teraz męczyło Wink

pa

psecinek napisał:

Tu zaczęła się kolejna historia o 11 Alei, ale ją opowiam kiedy indziej.

Strasznie spodobał mi się koniec ;P.
A co do reszty, to też świetna... mmm... Wink

.

Oj dziewczynki, nie wiem czy napiszę dalszy ciag, ale pomyśle. Jak bedziecie grzeczne to napiszę Twisted Evil

A tymczasem, komentujcie do doczekacie się innej jednopartówki.

Woow, psecinek... W życiu bym Cię nie podejrzewała o taki talent Razz

. Ale to zabrzmiało... Wróć - poprawka - uważam, że masz wielki talent.
To opowiadanie... No cóż... Poruszyłaś problem narkotyków, wszechobecny w dzisiejszym świecie. Zastanawiam się, jaki film obejrzałaś i który natchnął Cię do napisania. Mi nasuwa się kilka książek na ten temat, które swego czasu przeczytałam - "Pamiętnik narkomanki", "Ćpun", "My, dzieci z Dworca ZOO" i jeszcze było kilka, ale nie pamiętam tytułów Razz

.
Wydaje mi się, że dobrym pomysłem jest napisanie kolejnej części, bo opowiadanie to jest naprawdę dobre. Naprawdę. I szkoda by było, gdybyśmy miały tylko wymyślać sobie dalszy ciąg tej historii. Ułatw nam to. TY nam go wymyśl Smile

.

Nigdy nie wiem zacząć. Zaczne poprostu.
Piąknie napisane.
Lubie taaki styl opowiadan.
Mam nadzieje ,ze napiszesz dalszą część.
I wiesz mam takie dziwne wrażenie...
Napisałas to pod wplywem "pewnej"...ksiązki?
Tak jak napisała Julie.
Wydaje mi sie ,ze to "My dzieci z dworca Zoo"...
Pozdrawiam Cię bardzo. Buziaki.