Sweet liar

Hej!!

Nie ukrywam, że się za Wami bardzo stęskniłam. Niestety, musiałam na jakiś czas wycofać się z forumowego życia. Miałam totalnie dużo stresów w szkole, zero wolnego czasu. Ale teraz nareszcie zaczynam odzyskiwać formę.
I jedna praca gotowa. Nie wiem, jaka będzie Wasza reakcja. Nie jest to jakieś dobre opowiadanie, ba, to nawet nie jest opowiadanie Razz

, ale czuję, że powinnam je tutaj zamieścić. No tak... Ech... A oto, co nabazgrałam Smile

^^
Pamiętam potok Twych słów, gdy pierwszy raz spojrzałeś mi w oczy.
Pamiętam wszystko tak wyraźnie. Gdyby to tylko miało dla Ciebie jakieś znaczenie...
Byłoby idealnie.

Pamiętam wszystkie uśmiechy, które mi posyłałeś.
Wszystkie drobne gesty, które echem trafiały do mojego serca.
Pamiętam też dzień, w którym czekałam, nerwowo obgryzając paznokcie.
Mówili mi, że się pojawisz, przytulisz. Sam przecież to potwierdziłeś.
A Ty i tak nie przyszedłeś.

Pamiętam dzień, w którym płakałam. Zresztą taki był prawie każdy.
Zalewałam łzami wszystkie Twoje plakaty... A Ty mojego bólu nie starłeś.
Pamiętam, gdy wylałam wszelkie swoje uczucia w liście, najpiękniejszym, jaki dotąd napisałam.
Pamiętam też Waszą odpowiedź. Nie zapomnę jej chyba nigdy:
„Dziękujemy za list. Pozdrawiamy- Tokio Hotel”.
Okazało się, że wysłałeś identyczną do wszystkich moich koleżanek.
Więc jak mam Ci wierzyć, że go w ogóle przeczytałeś?
A nawet jeśli, to pewnie już nie pamiętasz...

Miałeś być blisko,
Kłamałeś za ścianą.
Miałeś się przywitać.
Zginąłeś we własnym odbiciu.
Miałeś się odezwać,
Zapomniałeś swojej kwestii.
Nie martw sie, one Ci wybaczą.
Bo to jest dla nich najprostsze...

Więc po co mi ktoś taki jak Ty?
Po co mi czekanie w stu osobowej kolejce, żeby móc napoić się Twoim oddechem?
Po co mi skrzydła, do których nie mam instrukcji obsługi?
Po co mi każdy koncert, po co podpisywanie płyt?
Powiedz, po co powinnam przymierzać te cudowne buty od Dolce & Gabana, skoro nie mam pieniędzy na ich kupno?
Nie potrafię zrozumieć... To takie trudne.
Chyba potrzebuję kogoś, kto jest w stanie zbuntować się przeciw całemu światu, żeby być ze mną. Kto potrafi zburzyć mur, żeby otrzeć z łez mój blady policzek...

Ty jednak nawet nie pojawiasz sie na horyzoncie. Nie próbujesz. Chociaż dałeś mi nadzieję. Po raz kolejny. Czemu mi to robisz??
Jesteś zajęty, rozumiem. Może w 2010 znajdziesz dla mnie czas?
Jeszcze raz dzię... Dobrze, już idę! Niech mnie pan nie popycha!
^^

Hmm...
CO ci moge powiedzieć...
Masz ładny styl, ale to opowiadnie...
Jak wyznaiej jakiejs fnatyczki, której życie opiera się na młości do jednego z chłopaków.
Przepraszm, ale to jak ona się do tego odnosi... rozumiem nadziej itp. ale no nie wiem...
Podobała mi się końcówka. Ostatni wers... bardzo fjanie ujęte.

Mam nadziję, że nie będziesz zła.
pozdrawiam
Temcia^^

Jak zwykle świetnie Kate Smile

Fajnie, że do nas wróciłaś...być może nie kojarzysz mnie, ale czytałam Twoje prace i podziwiam.
To opowiadanie było takie...prawdziwe. Ten realizm. I świetna ostatnia linijka tekstu. To była taka przysłowiowa kropka nad "i".
Pozdrawiam serdecznie,
Akemi

Hmmm

Co by tu napisać Razz

Takie... dobre ;]