"Ginę własną miłością (...)"

Wiem, że to opowiadanie nie będzie ciekawe, ani nawet "dobre", ale postanowiłam je tu umieścić. Pozdrawiam Smile

Usiadła na ławce zatapiając wzrok w kolorowych liściach spadających z drzew. Niemalże czuła zapach jesieni. Wytężyła wszystkie swoje zmysły i zjednoczyła się z naturą. Niestety, z tego błogiego stanu wyrwała ją przyjaciółka. Była rozpromieniona.
- Hej, co jest?- zapytała blondynka badając wzrokiem dziewczynę, która stałą obok niej i rozkosznie wzdychała, i chyba nie były to westchnięcia pod wpływem pięknych, jesiennych zapachów.
- Wiesz, że już za miesiąc Tokio Hotel gra koncert w Bremen?- zapytała z błyskiem w oczach.
- Doprawdy?
- Tak. Rodzice pozwolili mi jechać. Chcesz się wybrać ze mną?- uśmiechnęła się, a na jej głowę spadły pierwsze krople deszczu. Zabawnie potrząsnęła włosami i nałożyła na głowę kaptur.
- Nie mogę. Jadę na te warsztaty malarskie, o których CI mówiłam. - oznajmiła i poklepała przyjaciółkę por ramieniu. - Zdasz mi relację jak tylko wrócisz.
- Jak to nie możesz? Jesteś ich fanką, czy nie?- zdenerwowała się brunetka przygryzając wargą.
- Jestem.
- To jedź!- podniosła głos do pisku.
- Spokojnie Sandra, nie chcę jechać na ich koncert. Wolę nauczyć się w końcu rysować perfekt te kadry... w ogóle mi nie idzie.- stwierdziła i schowała mokre od deszczu dłonie do kieszeni kurtki.
- Co? Co Ty wygadujesz? Jesteś chora! Nie chcesz jechać na ich koncert! Myślałam, że o tym marzysz!
- To były twoje marzenia. Ja nie marzę o koncercie jakiegoś zespołu.- oznajmiła.
- Jak to nie? A co z naszymi przysięgami? Ja biorę Toma, a Ty Billa, zapomniałaś?- brunetka zrobiła skrzywioną minę.
- To były żarty. Poza tym to było rok temu, a od tego czasu zmądrzałam.- powiedziała.
- W takim razie od dzisiaj nie jesteśmy przyjaciółkami. Idę się szykować na koncert. Jeszcze mnie zobaczysz na okładce Bravo!- krzyknęła na pożegnanie, odwróciła się i pobiegła zostawiając przyjaciółką samą na deszczu. Ale ona nie przeklęła na koleżankę, nie zaczęła też płakać. Zrobiła tylko bardzo smutną minę, która mówiła coś w rodzaju "Biedna dziewczyna" i poszła do domu.

***

- Idzie Ci coraz lepiej. Jak tak dalej pójdzie na pewno dostaniesz się do tej szkoły, którą sobie wymarzyłaś- usłyszała za sobą głos nauczyciela.
- Staram się- uśmiechnęła się.
Vanessa nie wracała już do przykrego zdarzenia sprzed miesiąca. Chciała dać przyjaciółce czas, żeby sama się przekonała o tym, że jej chore marzenia nie spełnią się. Że nie jest dla chłopaków ta jedyną, tylko jedną z tysiąca. Przytłoczoną, zaczarowaną, omamioną fanką.

Gdy skończyła zajęcia, poszła do pokoju i jej wzrok padł na komórkę. Po chwili wahania wykręciła znajomy numer i przyłożyła słuchawkę do ucha.

- Dobry wieczór, czy jest Sandra?- zapytała. Nie chciała się więcej kłócić z przyjaciółką, poza tym była ciekawa, czy czegoś nauczyła ją ten koncert. Odpowiedział jej tylko głuchy płacz.
- Vanessa, przyjedź! Szybko, ona Cię potrzebuję! - krzyczała kobieta do słuchawki.
Jej dziwne zachowanie nakłoniło dziewczynę do powrotu do domu.
- Wrócę jutro- zapewniła. Następnego dnia wsiadła w pociąg i po 5 godzinach dotarła do celu.

***

Weszła do ciemnego pokoju. Nie widziała w nim nic. Żadnych plakatów Tokio Hotel, żadnych rzeczy świadczących o tym, ze mieszka tu nastolatka.
- Van- usłyszała za sobą cichy głos. - Ona... nie żyje…- przerwała.
Te dwa słowa momentalnie przewróciły ją na ziemię.
- Dlaczego ona?- krzyczała przez zły. - Czemu to zrobiła?
- Dla ... dla... Toma.- głos ojca dziewczyny ledwo docierał do Vanessy. - Powiedziała, że jeśli ona nie może być jego dziewczyną, to nie ma sensu żyć.- jego głos brzmiał dziwnie pusto. Podał jej kartkę. Wzięła ją i usiadła na kanapie. Zaczęła czytać.

Drodzy rodzice, i Ty Vanesso...
Nie mam już siły, słyszycie? Tak bardzo mnie boli... nie mogę oddychać. Ginę własną miłością. Pamiętam, jak kiedyś każdy ich teledysk,. każda piosenka stawiała mnie na nogi i dodawała sił. Teraz mi je odebrali. Przepraszam Van za to, jak Cię potraktowałam, ale ja na prawdę Go kocham. I jak mam żyć sama na tym świecie, skoro on nawet nie wypowiedział mojego imienia? Odchodzę kochani. Nie winę Was. Może się jeszcze spotkamy... w lepszym świecie.
Sandra.

***
Weszła do sklepu. Przejechała ręką po stercie gazet. Znalazła. Na okładce Bravo widniała twarz przyjaciółki. Wesoła, beztroska. Taka była. Do czasu...
- A jednak miałaś rację- wyszeptała i odłożyła czasopismo na półkę.

Kate;*
opowiadanie świetne, smutne, ale świetne.
już Ci pisałam, że Twoim opowiadaniom nic nie brakuje i tak naprawdę jest!
trzymasz sie ciekawych "przewodni" i dobrze, bo to jest najlepsze Smile

... i z nowu ktoś umiera przez NICH. przez miłość. przez chorą miłość.
no nic. tak widocznie już musi być na tym świecie.
pozdrowienia:*

Kate*
Dawno nie było takiego opowiadania.
Tokio Hotel spadło nam z nieba teraz.

Opowiadanie...
Prześliczne...
Takie wzruszające...
Podoba mi się.
Nie wiem, nie mogę powiedzieć nic więcej.
Wybacz.

To było super, smutne ale jednak fajne.
Coś mi się zdaje że po informacji że TH bedzie w Polsce coraz wiecej piszecie:D
Albo poprostu mi się tak zdaje Wink

Fajne szkoda ze to partówka, bo chyba sie nie myle nie?

Pozdrawaim Całus.

Kate ;* napisał:

- Co? Co Ty wygadujesz? Jesteś chora! Nie chcesz jechać na ich koncert! Myślałam, że o tym marzysz!
- To były twoje marzenia. Ja nie marzę o koncercie jakiegoś zespołu.- oznajmiła.

Jednym słowem okłamała ją. Fajna przyjaciółka...

Cytat:

Powiedziała, że jeśli ona nie może być jego dziewczyną, to nie ma sensu żyć.

Powiedziała? To znaczy, że przed śmiercią mówiła o tym rodzicom, a oni się nawet nie zainteresowali? Czy "powiedziała" w innym sensie, "napisała"? To bym zmieniła.

Cytat:

Chciała dać przyjaciółce czas, żeby sama się przekonała o tym, że jej chore marzenia nie spełnią się.

Nie rozumiem jej. Jeżeli to przyjaciółki i jeżeli Vanessa jest taka dobra, to dlaczego nie porozmawiała o tym z nią na spokojnie?

Ładnie napisane, ale na mnie wrażenia nie zrobiło. Czekam na dalsze opowiadania.

Misty - przecież rozmawiały spokojnie. Ta "druga" krzyczała, i raczej nie dałaby sobie powiedzieć, że takie coś nie ma sensu.

Kate,
strasznie smutne,
aczkolwiek podobało mi się.
Lekko się czytało
Jestem na tak Wink

Pozdrawiam ;*