Blog27 i Tokio Hotel [23]

ale sracie z tym opowiadaniem jak MeDi napisze to bedzie <LOL> Smile

: )

Pół godziny później przekraczały już próg swojego pokoju, taszcząc za sobą reklamówki pełne różnych zakupionych wcześniej rzeczy.
- Uff. - westchnęła Ala, rzucając zakupy na łóżko. - Jesteś pewna, że wiesz, co robisz?
- Czy kiedyś któryś z moich genialnych planów nie wypalił?
- Eee...
- Nic nie mów.
Tola wysypała zawartość reklamówek na wolne łóżko i zaczęła uważnie przyglądać się każdej z zakupionych rzeczy.
- E tam, i tak nie umiem czytać. - rzekła, przyglądając się składnikom z etykietki jakiegoś kolorowego napoju.
- Co to jest? - spytała Ala, podstawiając Toli pod oczy mały haczyk.
- A bo ja wiem? Pakowałam, co ciekawsze.
- Mhm. Może się przydać. - stwierdziła bez przekonania i rzuciła przedmiot za siebie.
Tola w końcu dokopała się do kusej czerwonej sukienki, chwyciła znalezione na śmietniku przed hotelem kozaki na niebotycznie wysokich szpilkach i ruszyła do łazienki w celu wykonania przymiarki "nowych" ubrań. Dla niej zupełnie nowych, a w rzeczywistości tylko Bóg jeden wiedział, z której już były ręki.
Wyszła dwadzieścia minut później bardzo chwiejnym krokiem, oparła się ręką o futrynę drzwi łazienkowych i spytała:
- I jak?
- Nieźle, ale przejdź się jeszcze po pokoju.
Tola zadarła nos do góry i pewna siebie ruszyła do przodu.
ŁUP!
Padła jak długa. Musiała się nieco przeliczyć, co do nadprzyrodzonych (w jej wypadku) zdolności. Ala ostrożnie chwyciła przyjaciółkę za ramiona i pomogła jej usadowić się na krześle.
- Mówiłam, żebyś wzięła te adidasy co leżały pod tym żółtym śmietnikiem, ale uparłaś się na TO. Sama jesteś sobie winna...
- Ha! Nie jestem taka głupia! - krzyknęła zadowolona i sięgnęła do jednej z nierozpakowanych jeszcze reklamówek.
Wyjęła z niej wściekle żółte adidasy, w środku których można było jeszcze podziwiać śmietnikowe uroki - jakieś łupki, papierki, zwierzęce odchody.
- Lepiej to wypierz. - powiedziała Ala, ściskając mocno nos jedną ręką i machając przed nim drugą, która była wolna.
- Która godzina? - spytała Tola, ignorując słowa koleżanki i podsuwając jej swoją rękę z zegarkiem pod same oczy.
- Dwudziesta trzydzieści.
- To świetnie. - wyszczerzyła zęby. - Przebieramy się w piżamy.
- Nie będę krzyczeć, zważając jedynie na to, że mogłoby to pogorszyć nasz stan zdrowia, a szczególnie twój, bo to już stadium zaawansowane. Powiedz mi tylko, co właściwie kombinujesz? Najpierw chciałaś zrobić jakąś niespodziankę chłopakom, a teraz chcesz, żebyśmy poszły spać.
- Nie poszły spać, tylko przebrały się w piżamy. - odparła zadowolona, że po raz pierwszy może kogoś poprawić i na dodatek tylko ona wie o co chodzi, więc jej najlepsza, a zarazem jedyna przyjaciółka, jest od niej zależna.
- Załóżmy, że zrobi nam to wielką różnicę, ale powiesz w końcu co planujesz?
- Przebieraj się w piżamę i wychodzimy.
Obie przebierały się w tym samym czasie. Ala w łazience, a Tola w pokoju, wcześniej upewniając się, że zasłony są na pewno dokładnie odsłonięte, a wszystkie możliwe rzeczy, które dawały światło są włączone. Wszystko w celu zapewnienia sobie dobrej widoczności przez ludzi z zewnątrz.
Przebrały się, każda poprawiła swój makijaż, który wyglądał wprost genialne w połączeniu z nocnymi strojami właścicielek.
Ostatnie muśnięcia pudrem i były gotowe do wyjścia.
Ala zamknęła drzwi na klucz i chwyciła koleżankę pod ramię, najwyraźniej spodziewając się długiej podróży. Jednak owa podróż trwała niecałe dwadzieścia sekund, licząc razem z dwukrotnym przekręceniem klucza w drzwiach i sprawdzeniem, poprzez naciśnięcie klamki, czy aby na pewno są dobrze zamknięte. Wystarczyło wykonać dwa kroki w bok i zapukać do drzwi obok.
- Nie! - szepnęła Ala i w ostatniej chwili cofnęła rękę Toli, która była gotowa, by zapukać. - Jesteś pewna, że wiesz, co robisz?
- Jak zawsze.
- No to fest.
Rozległo się ciche pukanie, a zza drzwi można było usłyszeć stłumiony głos, którego właściciel właśnie do nich zmierzał. Owym właścicielem był Tom, który ze znudzoną miną otworzył drzwi. Tola i Ala najwyraźniej nie miały zamiaru czekać na zaproszenie, bez słowa wtargnęły do środka. Tom zamknął drzwi, również bez słowa.
- Kogo niosło? Mam nadzieję, że nie nasze SĄSIADECZKI. - powiedział Bill kładąc nacisk na ostatnie słowo i zaśmiał się, co oznaczało, że humor nieco mu się już poprawił.
- Jakbyś zgadł... Ekhem...
Bill podniósł się na łokciach i odwrócił za siebie. Od razu dostrzegł dwa akcenty kolorystyczne w dość skąpych piżamach.
- Czego znowu? - spytał kładąc się spowrotem i wbijając wzrok w telewizor.
- My... - zaczęła Tola.
Bill wziął pilota i przełączył na pierwszy kanał.
- ...chciałyśmy...
Drugi kanał.
- ...bardzo...
Trzeci kanał.
- Przeprosić, tak?! - krzyknął Bill, wyłączył telewizor szybkim ruchem ręki i wstał.
- ...mile spędzić czas! - dokończyła w końcu Tola, a widząc, że Ala nie ma zamiaru nic powiedzieć, postanowiła kontynuować: - Przyniosłyśmy jedzenie i picie. Możemy pograć w Chińczyka.
Po raz kolejny nie czekając na zaproszenie, usadowiły się wygodnie na łóżku Georga.
- Świetny tu macie ten szmateks. - pochwaliła Ala.
- Eee? - odwrócił się Bill mimowolnie.
- No "Szperak u Waldemara"! Tola kupiła tam dzisiaj sukienkę, a jutro zrobimy na pewno większe zakupy, bo brakło nam już czasu.
- Z kim ja rozmawiam... - Bill odwrócił sie spowrotem.
- O właśnie! O czym porozmawiamy? - spytała Tola, machając wesoło nogami.
- Hmm... Pomyślmy... - zaczął Gustav. - Wasi ulubieni wykonawcy muzyczni, hmm?
- A to zależy. Mnie osobiście ostatnio zafascynowała twórczość Kapeli Wuja Zdzisia. Naprawdę genialna formacja... - wzięła głęboki oddech. - Bardzo też lubię zespół The Dolls.
- The Dolls? Może raczej The Doors? - spytał Georg.
- The Doors? Nieee, nie znam ich. Mówię, że The Dolls. Chciałyśmy tak nazwać z Tolą nasz zespół i wtedy się okazało, że nazwa jest zajęta. Jakiś czas później poznałam ich piosenki. Pożyczę wam płytę... To ona mnie inspiruje...
- Ja najbardziej lubię Blog 27, to najlepszy zespół. Potem przez dziewiędziesiąt dziewięć pozycji na mojej liście nie ma nic. Od numeru sto jesteście wy, Ich Troje, Mandaryna...
- Która z naszych piosenek podoba Ci się najbardziej? - spytał Tom, chcąc przerwać wyliczanie Toli.
- "Rety! Miś!" to jedna z najlepszych piosenek. Moja ulubiona. - odparła beztrosko.
Bill sturlał się z łóżka na podłogę, Tom wstał i usiadł, Gustav zamarł w bezruchu, a Georg popędził do łazienki.
Bill otworzył szeroko okno, uniósł ręce do góry, twarz skierował ku nocnemu niebu i krzyknął:
- Od tych dwóch wariatek... RETTE MICH!

buehehehehe....świetne..................................

Gość

boze super czesc!! niezle sie usmialam!!

Buhahaha "Rety! miś!" Medi powalające, naprawde, jak zwykle poprwiłaś mi humorek Smile

Dziękuje

Gość

nie no opko boskie!!! bill najlepszy. jak zawsze! czekam na nastepna czasc!

Ja się przed chwilą nieźle wkurzyłam, bo mniej niż pół opowiadania mi sie usunęło i musiałam pisać jeszcze raz ten kawałek, ale jest prawie taki sam, także uff. Pozdrawiam i miłego czytania.

Gość

swietne są te twoje opowiadanka!!!! wiadomo ze nieprawdziwe ale sama z zaciekawienie je czytalam spoxik!!!!

to jest superrr chodz troche za wariacko opisujesz tam blog27 gorzej niz niedorozwiniete ludzie Smile

Gość

nlol zawaliste te twoje opowiadania

Gość

Super opowiadania! Znalazłam adres na blogu tych dziwaczek. Gratuluje pomysłowości. Super opowiadania

bombaaaaaa czekam na dalsze losy naszych głupich damulek

Medi ty jesteś śwtena w tym pisaniu!
Uwaga cytuję:
"Szperak u Waldemara"!
"Rety! Miś!"
TO BYŁO ŚWIETNE POSIKAŁAM SIĘ PRZY TYM!!
Czekam na kolejną część Very Happy

Boskie to opowiadanie. Kapela Wuja Zdzisia... nie znam xD Ale skoro B27 je lubi, to chyba nie warto. Pozdrowienia.

Gość

"Szperak u Waldemara" hahahahaha. Kiedy następne? hahahaha