Blog27 i Tokio Hotel [23]

a miało być dziś kolejne opowiadanie a tu nie ma nie mogę sie doczekac następnej części pozdro

Będzie, będzie Wink

.

Gość

JUSH NIE MOGE SIE DOCZEKAĆ!

Gość

Masz super temacik;) Pozdro dla Ciebie i wszystkich!! Bede czytala kazda notke kolejna:P Papa!! Very Happy

Georg szedł na zmianę - raz szybko, raz wolno - najpierw ociągał się, przebierając nogami jak z ołowiu, a potem przyspieszał - zupełnie, jakby nie mógł się zdecydować, czy przedłużyć ciszę przed burzą, czy mieć wszystko za sobą.
Nagle usłyszał dzikie piski:
- Pięćdzięsiąt dwa! Hurra! - krzyknęła Tola, chwyciła Alę za ręce i zaczęły wykonywać własną wersję tańca zwycięzców.
Georg szybko schował się za rogiem. Czuł, że tchórzy i nie mógł wydobyć z siebie ani krzty odwagi. Myślał gorączkowo nad tym, co ma zrobić. Miał je po prostu znaleźć i przyprowadzić do restauracji, nic więcej. Może nic mu się nie stanie po drodze. Czemuż to niby coś miałoby się stać? To tylko dwie trzynastolatki. Tak, tylko i wyłącznie dwie małe, bezbronne dziewczyny. Nie z takimi miał już doczynienia. Wszystko będzie dobrze. Podejdzie do nich i zaprowadzi je na miejsce, po drodze zamienią ewentualnie kilka słów. Mimo wszystko czuł opór, którego nie umiał, a raczej nie chciał, przezywciężyć. Ale czego on się boi? Dwóch Polek? "Teraz albo nigdy!" - pomyślał i ruszył przed siebie.
- Yyy, ten... - zaczął nieudolnie.
- Ooo, Goguś! - Tola rzuciła się Georgowi na szyję.
- Że jak? - spytał, wytrzeszczając oczy i krzywiąc się niemiłosiernie.
- Goguś. Takie zdrobnienie sobie wymyśliłam. A co, nieładne?
- Nie. I nie chcę, żebyś tak do mnie mówiła. Jestem po prostu Georg. Krótkie imie, nie musisz zdrabniać. - oznajmił zdenerwowany, ale i znudzony. - Możesz mnie puścić? - spytał Tolę i nie czekając na jej reakcję, zdjął ręce oplatające jego szyję.
- Jak sobie chcesz, Gogusiu. - wyszczerzyła zęby, jak pies widzący swojego pana z kością w dłoni.
- Chodźcie. - powiedział, ignorując słowa dziewczyny.
Przez pół korytarza szli w milczeniu i to tylko dzięki Ali, która szturchała Tolę w ramię za każdym razem, gdy ta próbowała coś powiedzieć.
- Właściwie, to czemu stałyście przy schodach? Nie mogłyście po prostu zjechać windą? - spytał, nie zaszczycając żadnej z nich spojrzeniem.
- Bo... - zaczęła Tola, a Georg zwrócił się w stronę dziewczyn.
- Nie wiedziałyśmy, czy kabina jest w środku. - powiedziała Ala na jednym wdechu, wpadając koleżance w pół słowa.
- Nie mogłyście sprawdzić?
- No, tak wyszło, że nie. - Ala odpowiedziała po raz kolejny, a Georg spojrzał na nią.
"Jakie ona ma piekne oczy... Boże, o czym ja myślę?!" - skarcił się błyskawicznie w myślach.
Wprowadził je do dużego pomieszczenia o ciepłych kolorach, całego wypełnionego stolikami, przy których stały bogato zdobione krzesła.
Odnaleźli wzrokiem stolik, przy którym siedziało trzech pozostałych chłopaków i ruszyli ku niemu. Tola, która praktycznie biegła, jako pierwsza odsunęła krzesło z wielkim hukiem i usiadła naprzeciw Toma.
- Czeeeść, misiaki! - rzuciła, nie musząc silić się na przesłodzony głosik.
Tom zakrztusił się napojem, co zaowocowało kilkuminutowym kaszlem.
- Kretynko, brata mi chciałaś zabić, czy jak?! - krzyknął po niemiecku przewrażliwiony Bill, który swoją impulsywność mógł teraz wykorzystywać bez przeszkód, mając powód nawrzeszczenia na dwie dziewczyny.
- Możesz powtórzyć, bo nie zrozumiałam? - spytała kompletnie zdezorientowana, wciąż się uśmiechając.
- Nie. - warknął i klepał brata po plecach, by pomóc mu wyzbycia się kaszlu.
- Zamówcie coś sobie. My już jedliśmy, ale musimy obgadać kwestie koncertów. - Georg machnął ręką w kierunku kelnera, który już spieszył ku ich stolikowi.
- Co podać? - spytał potulnie.
- Dwa razy specjalność zakładu i raz... trzy... sześć razy colę. - zamówił Gustav.
- Hej, to my miałyśmy sobie zamówić! Sam tak powiedziałeś! - krzyknęła Tola, skupiając na sobie spojrzenia ludzi wokół.
- Ale nie mamy czasu do jutra. Znając zdecydowanie kobiet...
Tom ponownie się zakrztusił.
W drzwiach stanął brat Toli wraz z dwoma gitarzystami.
- Korzystając z okazji, że zgromadziliśmy się tu wszyscy... - zaczął Bill, gdy ci usiedli. - ...wypadałoby omówić parę spraw związanych z koncertami. No więc... Aha, tak... Dużo koncertów macie za sobą?
- Żadnego. - odpowiedział spokojnie Janek.
Chłopcy wytrzeszczyli oczy.
- Przyjeżdżacie za granicę, a we własnym kraju nie daliście ŻADNEGO koncertu?! - Bill zaśmiał się irocznie.
- No trudno, ale pewnie ćwiczyliście sporo, prawda? Próby i te sprawy... - powiedział Tom, szturchnąwszy brata.
- Łiii. - zapiszczała Tola i zerwała sie na równe nogi. - Ala, wzięłaś zgrzewkę mikrofonów?!
- O nie! Na śmierć zapomniałam!
- Zgrzewkę?... - spytał zdezorientowany Tom, którego szept zniknął gdzieś wśród pisków dziewczyn.
- Nasze dezodoranty z Biedronki... Do czego my, chlip, będziemy śpiewaaać? - jęczały skulone na podłodze, tonąc we własnych łzach.
- Biedronki? - spytał Tom Janka.
- To sieć polskich supermarketów. - objaśnił.
- Aaa... - mruknął Tom. - Ej, chyba nie myslałyście, że będziecie śpiewać do dezodorantów?! Macie prawdziwe mikrofony. Znaczy, eee, chyba macie? - spytał, odwracając się w stronę Janka.
- Mamy, ale one boją się do nich śpiewać. - prychnął, zanim ugryzł się w język.
- Co nie zabije, to wzmocni. Chyba nie wiedziały, w co się pakują. Kiepsko wróżę karierze na zachciankę. - parsknął Tom.
- Przejdźmy do repertuaru... - zaczął Bill.
Tola wstała.
- Eee, może usiądziesz sobie? - spytał Bill lekko zdziwiony.
- Nie mogę. Powiedziałeś, żebyśmy przeszli do repertuaru.
- Yyy... - Bill spojrzał znacząco na brata dziewczyny.
- Tolu, usiądź sobie i nie przeszkadzaj, wytłumaczę ci to wszystko potem. - powiedział Janek.
- Tak, no więc, co do repertuaru. Gracie przed nami, to proste, i macie pół godziny czasu. To będzie jakieś, hmm, pięć piosenek.
- CO?! - krzyknęły Tola i Ala równoczenieśnie, podnosząc się z miejsc.
- PÓŁ GODZINY?! - krzyknęła Tola, a jej źrenice gwałtownie zmieniły swoją wielkość.
- Pół godziny to jest połowa z tego, ile dzisiaj na was czekaliśmy. - odparł spokojnie Tom, patrząc na nie znacząco.
- Wiem, ile to pół godziny! - krzyknęła Tola, a ślina, która kapała z jej ust, teraz wypełniła połowę szklanki, w której uprzednio znajowała się cola.
- CO?! - teraz bliźniacy zerwali się jednocześnie z bardzo zaskoczonymi minami.
- BO WY MYŚLICIE, ŻE JA JESTEM GŁUPIA! - Tola rozpłakała się na dobre i wybiegła z pomieszczenia.

Super. Jak zwykle:) Kwestie Toli mnie rozbrajają i tak ma być... Dezodoranty z biedronki które już kiedyś sie przewineły są po prostu super pomysłem

Gość

To było świetne. Napisz jeszcze więcej bo sie skończyło w srodku dialogu.Pliiissssssssss

Jedno słowo....SUPER!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Very Happy

Gość

Super odcinek..muszę przyznać że nie był już tak zabawny..ale mam nadzieję, że to cisza przed burzą Wink

ZAJEBISTE !!!!
boze juz sie nie moge doczekac nastepnego odcinka !!
aha..a ma moze ktos jakies zdjecia blog27 kiedy sa w niemczech albo cos ?!
jak sa razem z th ?! chce zobaczyc te debilki Razz

Gość

spoczko odcinek ale mam nadzieje ze szybko wymyslisz jeszcze cos smieszniejszego:) nie moge sie doczekac kolejnej czesci Very Happy

. pozdrowionka

Boshe! To opowiadanie mnie rozbraja;) Ile razy je czytam to spadam z krzesła ze smiechu:D Jest bomba!!!!!!!! Pisz dalej bo z niecierpliwością czekam na następne jajcarskie teksty Toli he he he Very Happy

MeDi to opowiadanko jest poprostu BOSKIE! Nigdy się tak nie uśmiałam. Mama nadzieję, że kolejne szybko się pojawi. Pozdrowienia.

Gość

wiem że trudno ci jest pisać tak szybko opowiadania ale lud domaga sie więcej! Też pisze opowiadania i nie są aż takie fajne jak to twoje ale wiem jak to jest z szybkością ich pisania...

poprostu bomba ale plis napis zmi kiedy będzie kolejne bo nie iwem kiedy tu zaglądać :DDDDD super tylko cos mnie zastanowiły jej ładne oczy :DDDDDD