(5)Utorować ciastem drogę do jej serca (5) 14.11.06

- Te dwie to najgorętszy towar, wchodzący teraz na rynek!
- Zaczyna się robić nieprzyjemnie, kiedy dwie osoby rodzaju ludzkiego określasz mianem towaru, David.
- Ale to są absolutne świeżynki, hit! No, a na marginesie to są naprawdę H A T - na oko trzydziestokilkuletni facet mrugnął łobuzersko do czwórki młodych chłopców, spoczywających przed nim na obitej skórą kanapie.
- Coś jak Pizza Hut?
- Dużo bardziej apetyczne...
- Dla mnie bomba - oznajmił wysoki, prawie najwyższy z nich, z dredami schowanymi pod hiphopową czapeczką.
- A imiona jakieś mają? - zapytał drugi, z kruczoczarnymi, postawionymi na żel włosami.
- Co tam imiona! Żebyś ty widział ich...
- Dave, ja ci nieśmiało przypominam, że ty masz żonę i dwójkę dzieci!
Mężczyzna mruknął coś pod nosem, obrzucając chłopaka zdegustowanym spojrzeniem.
- Jestem za - po raz pierwszy odezwał się umięśniony szatyn, niecierpliwie zerkający na zegarek - Możemy już iść? Przed wejściem czeka na mnie stado napalonych, biuściatych blondynek, i nie chciałbym sprawiać im zawodu, nie pojawiając się.
- Okay - David wyraźnie się ożywił - To mamy 2:4. Gustav?
- W porządku - odparł - Ale jak która ruszy moje pałeczki, to jej nogi z ...
- Super. Dzięki, Gustav. Bill, synku?
- No?
- Zostałeś przegłosowany.

***

Wielką halę wypełnił donośny, żeński głos. Stojąca w drzwiach Tokiohotelowa spółka rozejrzała się po pomieszczeniu, szukając źródła tego słodkiego dzwięku, a ich wzrok zatrzymał się na dwóch, stojących na scenie nastolatkach.
Jedna z nich, szatynka, stała właśnie przed mikrofonem, intonując znany im kawałek piękności z barbadosu, jak zwykli ją nazywać w showbiznesowym światku.

cause I know that he knows I'm unfaithful
and it kills him inside
to know that I am happy with some other guy
I can see him dying ...

- Niezła - mruknął Bill, siadając na plastikowym krzesełku w najwyższym rzędzie - Naprawdę niezła.
- Blondynka ładniejsza - odezwał się Tom, z lubieżnym uśmiechem lustrując drugą panienkę.
- Głos, idioto. O głosie mówię.

I don't wanna do this, anymore...

- Jest piekielnie dobra - podsumował czarnowłosy.
- Skoro tak uważasz, mistrzu... Georg, a ty jak myślisz?
Wspomniany wyżej Georg zastanowił się chwilę.
- Lubimy takie długie, zgrabne nogi, nie?
Tom klepnął go w plecy.
- I to jest odpowiedź zdrowego na umyśle faceta - zwrócił się do Billa, do Georga szepnął natomiast - Bierz się za szatynkę.
- Ta jes! - zasalutował basista, poczym cała czwórka ponownie spojrzała na scenę.
Dźwięki melodii ucichły, i nagle, niewiadomo skąd, na scenie pojawił się David, gestem przywołując do siebie dziewczęta.
Szepnął im coś na ucho, wskazał na chłopców, i zatrząsł się od tłumionego śmiechu. Nastolatki zawtórowały mu, potakująco kiwając przy tym głowami. Blondynka radośnie pomachała zdumionym tokiohotelowcom, wprawiając w zachwyt Toma, który natychmiastow odwzajemnił ten gest.
Menager odezwał się do mikrofonu.
- Bill, chodź tutaj!
Chłopak skrzywił się, ale posłusznie wstał, i ruszył w kierunku sceny.
- Bill - Laura, Larina. Larina, Laura - Bill.
Wymiana uścisków dłoni. Kątem oka zauważył, że blondynka mrugnęła kokieteryjnie okiem. I niekoniecznie mu się to spodobało.
- Laura - menager wskazał na szatynkę - Pierwszy głos, Larina pomocniczy. Bill, wokalista. No i to chyba wszystko, co powninniście wiedzieć. Dziewczyny będą wracać z wami busem, mieszkać w tym samym hotelu, i rozgrzewać waszą publiczność. Powiedz Tomowi, żeby się tak nie ślinił.
- Przekażę.
- Super, to na miejsce. Dziewczynki, ostatnia na dzisiaj.
Laura jęknęła cicho.
- Dave...
- Bez taryfy ulgowej - menager uśmiechnął się radośnie, a do stojącego pod sceną dzwiękowca krzyknął - Kelly, Walk Away.
Laura z westchnieniem sięgnęła po mikrofon, obserwując ukradkiem rozwalonych na krzesełkach nastolatków. Jeden z nich, w ogromnych, hiphopowych ciuchach od razu nie przypadł jej do gustu - nie dość, że obleśnie się do nich uśmiechał, to jeszcze bezczelnie patrzył w dekolt Larinie.
Rozległy się pierwsze dźwięki piosenki, co zmusiło Laurę do pozostawienia dalszych oględzin na później.

*

1!
Zaciekawił mnie tytuł.
Weszłam i przeczytałam.
Podoba mi się Razz

Nawet jeśli zrobisz z tego love story Tom+Larina i Bill+Laura to i tak mnie interesuje, jak to potoczy sie dalej.
Gorące towary xD i 'Nasi' chłopcy... hmm. Tylko, żeby któryś z Tokiohotelowców nie zaszedł w ciąże. Rolling Eyes

podoba mi się ...
naprawdę mi sie podoba...
jestem ciekawa jak sie to dalej potoczy...
bede tu zagladac...
pozdrawiam Całus.

O, tu masz tytuł Smile

.
Myślałam, że już skomentowałam tu... Hmm?
No nic, nieważne.
Cudowne, przecudowne są te części.
Naprawdę gratuluję serdecznie talentu.
I witamy na forum Smile

.

Twoja Gall

No, no, no... Mnie też zainteresował przez tytuł. I całkiem nieźle się zapowiada. I straaasznie mi się to spodobało, bo Tom i Georg są bardzo podobni do tych z mojego opowiadania Smile

Czekam na dalszą cześć i przeczytam napewno, bo ciekawie się zapowiada, jak już napisałam wcześniej. Smile

Pozdrawiam

Podobało mi się. Uwielbiam zabawne historyjki Wink

Genialny tytuł ... pozdrawiam...
PS Widzę, że też zaczęłaś drogę przez to forum opowiadaniem Wink

Hm...
Podoba mi się Smile

Nie było w tym nic a bardzo mnie zaciekawiło.
Masz fajny styl.
Czekam na kolejną część!
Pozdrawiam!

P.s. Fajny tytuł Wink

Po trwającym około pół godziny prysznicu, Laura z westchnieniem ulgi zatrzasnęła za sobą drzwi garderoby, z którą zobaczyć miała się dopiero jutro, co dla dziewczyny oznaczało tylko jedno - słodka noc odpoczynku. Z tym przyświecającym jej w głowie marzeniem, ruszyła w stronę wyjścia z hali, gdzie prawdopodobnie czekał na nią wielki, czarny bus, oraz cała drużyna pierścieni i kolczatych obroży. I nie żeby jej one przeszkadzały - wręcz przeciwnie, Laura była bowiem jedną z entuzjastek ekstrawaganckich dodatków w stylu...
ŁUBUDU.
- Auu... -jęknęła, łapiąc się z głowę.
- Sorry... Właśnie po ciebie...
- Biegłem - dokończyłą ze złością, obrzucając go niechętnych spojrzeniem.
- No tak - uśmiechnął się chłopak - Tom jestem.
- Laura - mruknęła.
- Laura. Odrestaurowałaś się już? Bo czekamy w busie od dziesięciu minut.
- Fantastycznie.
- Chodź - i zanim zdążyła się zorientować, pociągnął ją za rękę, a w następnej chwili sadzał na tylnym siedzeniu.
- Twoje miejsce - z szarmanckim uśmiechem pogłaskał jeden z foteli - Tu obok usiądzie zaraz Bill, i dotrzyma ci towarzystwa. Pani wybaczy, ale z przodu niecierpliwie czeka na mnie jasnowłosa dama - i z tymi oto słowami zniknął jej z oczu. Po chwili natomiast dobiegł ją perlisty śmiech Lariny.
Super, pomyśłała, grzebiąc w swojej torbie, naprawdę super. Nałożyła na uszy słuchawki mp3, i odleciała w krainę posępnych marzeń.
Z krainy tej wyrwał ją delikatny dotyk na przedramieniu. Uchyliła jedną z powiek.
- Cześć, Laura. Wybacz, że cię, ee, budzę, ale pomyślałem, że wolisz spać w hotelu.
Dziewczyna rzuciła okiem na szybę, uświadamiając sobie, że, w istocie, stoją już pod budynkiem pełnym wygodnych łóżek, jak zwykła nazywać wszystkie hotele.
- Ekstra. Dzięki... ee...
- Bill. Jestem Bill.
- Dzięki, Bill - rzuciła z uśmiechem, i zarzuciwszy torbę na ramię, wybiegła z samochodu.

*

- Jestem w raju... - mruknęła, rzucając się na ogromnej wielkości łóżko, którego połowę powierzchi zajmowały puszyste poduchy - W raju...
- To jest barbarzyństwo! - do pokoju wbiegła oburzona Larina, nie zwracając uwagi na zatrzaskujące się za nią drzwi - Ten kretyn, David, chce sobie urządzać dodatkową próbę! D-z-i-s-i-a-j.
Laura podniosła się na łokciach.
- Chyba żartujesz.
- Jestem śmiertelnie poważna, na trzecim piętrze jest sala prób, mamy się w niej stawić za póltora godziny.
- Jestem w piekle! - jęknęła szatynka, chowając głowę pod kremową poduszkę - W siedzibie szatana, ratuuunku...

*

- No dobra. Wiem, że jesteście zmęczeni, toteż nieco wam odpuszczę - oznajmił David, spacerując przed szóstką nastolatków, których miny nie wróżyły mu świetlanej przyszłości - Chłopaki na scenę. Ich bin nicht ich, Beichte, i do domu na ciepłe kluski. Dziewczyny, wchodzicie po nich.
Rozsiadły się zatem na sofach, patrząc na wdrapujących się z mozołem na podest chłopców.
Cała próba, razem trwająca niespełna dwadzieścia minut, ciągnęła się w nieskończoność. Z lekkiego otępienia wyrwał Laurę głos menagera, oznajmiający im, że na dzisiaj koniec, i życzący im udanego wieczoru.
Wściekła, i całkowicie rozbudzona pomaszerowała hotelowym korytarzem, zmierzając w kierunku wind. Po chwili podbiegła do niej podniecona Larina.
- Lu, Tom zaprosił nas do pokoju, i...
- Już? Szybki jest.
- Laura, przestań. Musimy się poznać, jesteśmy skazani na swoje towarzystwo przez całe trzy miesiące - ton jej głosu nie wskazywał na to, by specjalnie jej to przeszkadzało - Chłopcy będą na nas czekać.
- Baw się dobrze...
- No przecież bez ciebie nie pójdę, Laura, nie daj się prosić, no!...
- Nie mam najmniejszej ochoty na wieczorki zapoznawcze, Larin.
- Będzie mnóstwo żarcia...
Laura zatrzymała się w pół kroku. Jedzenie. Laura mogła jeść całe życie, gdyby nie musiała spać, śpiewać i myć zębów. Jeść kochała prawie równie gorąco, co muzykę, a wbrew pozorom prawie nie robi tak dużej różnicy.
- Zgoda - oświadczyła.

*

No, skąd ja to znam? Oj, niedobrze... Zaczynam utożsamiać się z Laurą i jeszcze moje ulubione imię...
No, nic. Dość krótki ten odcinek i właściwie nic się takiego nie działo. Mimo to będę czytała dalej, bo lubię ten styl pisania i ogólnie ciekawe jest i tyle Smile

mam nadzieję, że sięrozkręcisz jeszcze!
Pozdrawiam

Hm...
No fajne:)
Nic narazie się nie dzieje, więc za dużo powiedzieć się nie da...
Dodaj kolejny parrt trochę dłuższy:)
A ta Laura to pozostałaby moją bliską przyjaciółką chyba:D Nasze miejsce przesiadywań byłoby w lodówce:D
Heh.
Pozdrawiam!
Asia

Baaardzo mało komentarzy ;] Ale przezyję Wink

*

Zachęcona wizją obfitego posiłku Laura, umyta, ubrana, uczesana i w świetnym homorze, podążała z Lariną do pokoju numer 777. Jej przyjaciółka trajkotała jak nakręcona.
- ... bo ten głos jest naprawdę super, nie? No nie, Lu?
- Ehe.
- To tu - Larina wskazała ręką na ogromne drzwi z ogromną gwiazdą, z przeogromnym, oczorypnym napisem Tokio Hotel - Ale super - ucieszyła się, i zapukała.
Po chwili ukazał im się Tom, w całej swojej boskiej okazałości, szczerzący się jak głupi do sera.
- Witam piękne panie.
- Cześć, słodziaku. Wpuścisz nas?
- W trybie natychmiastowym. Jesteście gotowe na wejście do domu bezpruderyjnych uciech i rozpusty?
Larina zaśmiała się uroczo, i mijając Toma, wpakowała się do środka.
- No, co jest, Laura? Żartowałem tylko - uśmiechnął się jeszcze szczerzej, wciągając ją do pomieszczenia.
- Żartowałeś? Szkoda...
- No wiesz, zawsze możemy...
- PIŁKARZYKI! - Laura doskoczyła do stołu, i z namaszczeniem pogłaskała jeden z drążków (bez skojarzeń) - Mogę?
Siedzący na kanapie Bill uśmiechnął się słodko. Podszedł do niej, wyciągnął spod stołu małą piłeczkę, i położył ją na środku prowizorycznego boiska.
- Jeśli potrafisz... - wymruczał podstępnie.
- Wykończę cię - oznajmiła pewnie, wykonując jeden, gwałtowny ruch. Piłka spokojnie potoczyła się do bramki na oczach zdumionego Billa.
- To było nie fair - powiedział obrażonym głosem, ponownie układając piłeczkę na odpowiedniej pozycji.
Laura zaśmiała się, i ponownie popchnęła kolorową dźwignię. Tym razem chłopak nie dał się zaskoczyć. Jeden ruch wprawną ręką, i...
- Jeden jeden - oświadczył triumfajnie - No nie rób takiej żałosnej minki...
Gra przybrała na tempie. Laura przepuszczała jeden udany atak, Bill odpowiadał dwoma. Wokół stołu zebrała się pozostała część towarzystwa, głośno dopingująca chwilowemu faworytowi. W końcu, po zaciekłej walce, decydującą akcję miał Bill, a Laura musiała pogodzić się z przegraną.
- Ugh! - warknęła, obnarzając kiełki. Chłopak uśmiechnął się pojednawczo.
- Następnym razem, Lu. Zjemy coś?
Mimo, iż przed chwilą przegrała mecz, Laura poczuła nagły przypływ sympatii do tego mangowego młodzieńca. Uśmiechnęła się.
- Jasne.
Rozsiedli się na wygodnych kanapach, a Bill siegnął po telefon.
- Okay, ja zjem... hamburgera, frytki i loda z czekoladą... Tom też... Gustav, Georg to, co zwykle. Dziewczyny?
- Małą sałatkę... Chociaż może o tej godzinie nie powinnam już nic jeść... - zastanowiła się Larina, z konsternacją przyglądając się opalonemu brzuchowi.
Bill skrzywił się nieznacznie.
- W takim razie sałatka. Laura?
- Mhm... To ja zjem pięć naleśników z nutellą i bitą śmietaną, sałatkę owocową, i... gofra z cukrem pudrem.
W pokoju zapanowała cisza, jedynie Larina, najwidoczniej przyzwyczajona do tego typu zamówień przyjaciółki, zapytała:
- A do picia co?
- Red bulla.
Bill siegnął po słuchawkę, wykręcił numer, i niepewie złożył zamówienie.
- Sześć osób... N-nie, to żadna pomyłka... Dzięki. - odłożył telefon, i ze zdumieniem spojrzał na Laurę.
- Ty na serio to wszystko zjesz?
Wzruszyła ramionami.
- Zazwyczaj jem więcej.
- Laura je w szkole, na lekcjach, na przerwach, w porze obiadu i w czasie wolnym. Jednym słowem - wszędzie - odezwała się Larina.
- A nie wygląda - zwątpił Georg.
- Bozia obdarowała mnie przecudowną przemianą materii i przeogromnym apetytem.
Chłopcy wybuchnęli śmiechem, który skutecznie zagłuszył ciche pukanie do drzwi. Laura wyminęła skręcających się ze śmiechu tokiohotelowców, i otworzyła drzwi wystraszonemu kelnerowi.
- D-dobry wieczór, dobrze trafiłem?...
- Naleśniki masz?
Facet zdawał się być zdumiony jej bezpośrednią wypowiedzią.
- M-mam.
- Super - wciągnęła do pokoju stoliczek na kółkach, i zamknęła zszokowanemu kelnerowi drzwi przed samym nosem.

*

Od kilku minut Larina regularnie ziewała, co zwiastowało długi, regenerujący sen. Życząc wszystkim dobranoc, chwiejnym krokiem wymaszerowała z pokoju, zostawiając w nim roześmianą Laurę.
- Pójdę z nią.
Trzymając w ręku pustą puszkę po red bullu, wyszła na korytarz, i odwróciła się do odprowadzającego ją Billa.
- Dzięki za miły wieczór, szczerze mówiąc, dawno się tak dobrze nie bawiłam... No wiesz, Larina bywa trochę... sztywna.
Bill zaśmiał się cicho.
- Zapraszmy ponownie.
- Teraz to my was zapraszamy, wpadnijcie na... red bulla - rzekła, poczył szybko wspięła się na palce, i ucałowała Billa w policzek, podmieniając w tym czasie ich puszki. Chłopak ze zdumieniem potrząsnął pustym opakowaniem, Laura natomiast biegła już korytarzem z jego red bullem. Uśmiechnął się pod nosem, i schował w pokoju.

*

Hehehe...

Żarłok z niej:D
Dobra tyle to ja bym raczej nie zjadła Smile

heh.
Ale gorfa bym wsunęła...mm... Very Happy

Mam nadzieje, ze Larina trochę się rozluźni.
Pozdrawiam!
Asia

Edit:
1

To juz 3 :O Surprised

Omg... xD Ja nie zauważyłam, sry.
Wiec... super!
I jak mówiłam, nie przeszkadza mi to, ze pewnie zrobisz znich pary, aczkolwiek piszesz tak, ze sie chce czytac.
Bardzie ciekawie dwosłowem xD xD xD
Boze, gdybym ja mogła tyle jeść i nie tyć, to bym zamieszkała w sklepie, lub co szybciej- w lodówce. Raaaaanyyy Razz

Cieszę się, że tak często dodajesz notki.. zresztą znalazłam to opowiadanie w innym miejscu, więc czytam każdą z nich podwójnie Wink

Zaczęłam sie zastanawiać czy ja bym tyle zjadła... pewnie bez tego gofra bym pomieściła... ale i tak ją podziwiam Wink

I jakąś sympatyczna sie wydaje... czekam na kolejną część i pozdrawiam...

Laura z uporem maniaka dobijała się do łazienki, z czego wyjąca pod prysznicem Larina najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy.
Złorzecząc na cały świat, głównie na tępe, pustawe, i prysznicowo - operowe blondyny, wyszła z pokoju, dzierżąc ze sobą naręcze ciuchów, ręcznik i kosmetyczkę. Przeszła niecałe dziesięć metrów, kiedy jej oczom ukazały się znajome już drzwi z numerem ulepszonego szatana. Zapukała.
- Mogę w czymś pomóc?
- Cześć. Ty jesteś?...
- ...Gustav. Gu - stav.
- No tak - zachichotała niczym napalona pensjonareczka - Gustav... Bo ja tu po prośbie...
- Laurze się spodobało, i postanowiła ponownie odwiedzić nasz dom dzikiej rozpusty - obok Gustava pojawił się Tom.
- Właśnie.
- No to witamy w skromnych progach - Gustav uśmiechnął się, i przepuścił ją w drzwiach.
- Cześć - przywitała się z siedzącym na dywanie Georgiem - Macie wolną łazienkę?
- Nie mamy. Czemu pytasz?
- Bo MY też nie mamy, a chciałabym się umyć.
- No to musisz chwilę się wstrzymać, bo szanowny panicz Bill okupuje prysznic dopiero pół godziny. Znaczy za godzinę wyjdzie.
Ale jakby na zawołanie w drzwiach ukazał się Bill, ubrany jedynie w sięgające mu do połowy tyłka spodnie, spod których wdzięcznie wystawały białe bokserki. Nie czekając na zaproszenie/ wyproszenie/ zbędną pogawędkę Laura wpakowała się do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi.
Z szerokim uśmiechem rozejrzała się po pachnącym kokosem pomieszczeniu, w całości wyłożonym kremowymi kafelkami. Na prawo stała ogromna wanna, a Laura dałaby rękę sobie uciąć, że nie jest pierwszą dziewczyną, która się w niej wykąpie.
Zrzuciła jeansy, podejrzliwie rozglądając się na boki. Szczerze mówiąc, nie zdziwiłaby ją obecność kamery. Nie wykrywając niebezpieczeństwa, rozebrała się, i zanurzyła w gorącej wodzie.
- Tego mi było trzeba - mruknęła z rozkoszą, zanurzając się po same uszy.
Tę błogą chwilę brutalnie przerwało walenie do drzwi.
- Laura! Tylko mi nie właź do wanny, specjalnie sobie wody napuściłem, słyszysz?!...
- Łups. - zachichotała, sięgając po małą buteleczkę, wypełnioną, jak się okazało, kokosowym szamponem...
- ... dla niemowlaków. Jak słodko.
Ale pachniał naprawdę świetnie.
- Ej, Bill! - zawołała - Gdzie tu się włącza bąbelki?!
- Wyłaź mi z tej wanny! - zawył wokalista, rozpaczliwie ciągnąc za złotą klamkę, która bynajmniej nie zamierzała ustąpić.
- Zaaaraz...
- Mam ochotę cię ugryźć w tyłek, wiesz?!
- Czy to jest jakiś podtekst erotyczny?
- Grr...
Usłyszała jeszcze, zanim całkowicie zniknęła pod zburzonym lustrem wody. Nastąpiła gwiżdżaca w uszach cisza. Laura nie zdążyła się nawet zastanowić, czy cisza faktycznie może gwizdać, kiedy natknęła się na mały, czarny guziczek.
Bingo.
- Push the button - zaintonowała po wynurzeniu, i z szerokim uśmiechem przymknęła oczy.

*

- Dzięki, chłopcy - uśmiechnęła się słodko, stając w drzwiach łazienki - Teraz do szczęścia brakuje mi już tylko obiadu. Bill gdzie? - zdziwiła się. Była niemal pewna, że po jej wyjściu rzuci się albo na nią, albo na ukochaną wannę.
- Poszedł się do was wykąpać - odparł Gustav, który, jak zauważyła, w wielkim skupieniu polerował swoje patyczki... wróć - pałeczki.
- Aha. W każdym razie dzięki za użyczenie ciepłej wody i kawałka pachnącego mydła, chociaż jeśli chodzi o to drugie, zbędny luksus.
- Nie ma sprawy. Następnym razem mydła nie dostaniesz.
Uśmiechnęła się. Przerzucając ręcznik przez ramię, i żegnając się w locie z chłopakami, wybiegła z pokoju.
_________________