The Dresden Dolls

The Dresden Dolls to zespół niezwykły. Choć są z Bostonu, brzmią do bólu brytyjsko. Choć jest ich tylko dwoje, w muzyce nie ma śladu pustki. Choć grają jak najbardziej rockowo, to podstawowe instrumentarium ogranicza się wyłącznie do fortepianu i perkusji. A do tego ocierają się chwilami wręcz o... kabaret.

Bez wątpienia o sile The Dresden Dolls stanowi śpiewająca pianistka Amanda Palmer. W przeciwieństwie choćby do Tori Amos, ucieka ona często od ładnych melodii, choć nigdy nie zapomina o pewnej chwytliwości. Prawie teatralna dramaturgia śpiewu (przy jednoczesnej zamierzonej niedbałości) jest idealnie podkreślana przez partie fortepianu, nie można też nie wspomnieć o tym, że umiejętności techniczne Palmer zasługują na podkreślenie. Zarówno jeśli o swobodę w śpiewie i zabawie głosem chodzi, jak i w temacie "czarno-białych". Tyle o wokalistce. Ale przecież bez multiinstrumentalisty Briana Viglione ten obraz byłby niepewny. Jego perkusja idealnie współpracuje z rytmiką fortepianowych partii. I nie jest to li tylko okołojazzowe plumkanie, o nie. Chwilami bębny pracują z iście punkową, a może nawet metalową furią (np. "Modern Moonlight"). Utwory bostońskiego duetu oscylują gdzieś na pograniczu kabaretu i punk rocka, ale taki numer jak "My Alcoholic Friends" z powodzeniem znalazłby swoje miejsce na genesisowym "The Lamb Lies Down On Broadway", a "First Orgasm" to już opowieść muzycznie z okolic "I Don't Like Mondays" pana Geldofa i kolegów. Praktycznie, mimo podobnych aranżacji, każdy utwór jest tu z troszkę innej bajki, co sprawia, że trudno przy "Yes, Virginia" wpaść w odrętwienie. Wręcz przeciwnie - noga sama tupie. Zdecydowanie jest to płyta dla osób znudzonych tradycyjnymi rockowymi konwencjami, poszukujących czegoś jednocześnie nowego, ale i pełnego nawiązań do tradycji. A przy tym ze smakiem i na bardzo przyzwoitym poziomie wykonawczym.

Foty:
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] - Smile